What am I leaving .. when I'm done here?

Met zoals gewoonlijk, zijn standaard blik, waarvan sommige dachten dat het een masker was, een emotieloos gezicht liep L tussen één van de velen kraakpanden door. Hij was hier vaak, voor wat rust en kalmte, iets wat L heel goed kende. L was dan ook niet zo goed in sociale kennismakingen, ontmoetingen, feestjes, laat staan een conversatie uitvoeren. Een van de redenen waarom L ook niet van drukte houd. L ging zitten op de metalen trap, die wel degelijk niet lekker zat, en keek om zich heen. Niks was te zien, te horen, of te voelen. Ja, soms voelde L zich niet lekker, en dat betekende dus dat hij iets verdachts vond. Hij keek wat verder om zich heen, en zag nogsteeds niks. Hij stond op, liep met beide handen in beide zakken de trap op, en liep door de bovenste verdieping van het kraakpand, waar L zich in had gevestigd.

[&When my time comes, forget the wrong that I've done.. Help me leave behind some reasons to be missed.. And don't resent me, and when you're feeling empty, keep me in your memory, leave out all the rest.. Leave Out All The Rest~]

Een kraakpand. Hier moest, volgens haar recente onderzoek, de moordenaar van die zaak die laatst op het nieuws was geweest zitten. Geen grap. Hij zat gewoon in een kraakpand. Grace had het idee dat er iets niet goed was in haar onderzoek; de Killer kon toch niet zo dom zijn, dat hij gewoon in een oud kraakpand ging wonen en vervolgens zo gemakkelijk te vinden was? Zelfs zij kon voorkomen dat mensen wisten waar ze woonde! Er was iets fout gegaan en ze wist niet wat ze ging vinden, al had ze het vermoeden dat het niet de Killer zou zijn en dat zij nog wat extra werk zou krijgen. Jammer, maar ze was een doorzetter. Toch wilde ze geen kansen verwerpen en doorzocht ze systematisch het kraakpand, tot ze bovenaan kwam. Grace liep zo stil mogelijk en hield haar pistool in de aanslag, klaar om van zich af te schieten als iemand haar iets aan wilde doen. Ze zouden wel eens zien dat meisjes ook Investigators konden zijn, dat je daar niet per se stoer of iets dergelijks voor hoefde te doen. Grace schudde wat haar uit haar gezicht en trapte met een blik alsof ze het iedere dag deed de deur open, waarna ze met haar rug tegen de deur de kamer rondkeek.

-Mag ik?-

- Mag wat? xd -

Met een nog steeds, emotieloze en verveeld gezicht, keek hij om zich heen. Waar normaal mensen een pistool verstopte, tussen hun broek en hun rug in, had L een pak suiker, die hij daarstraks had gekocht. Of meegenomen.. L pakte het pak suiker, en goot wat suiker in zijn mond, waarop hij een genietend geluidje maakte. 'Hmm..' liet L van zich weten, waarop hij opstond, het pak suiker, op een bepaalde, moeilijk te volgende manier weer dichtdeed, en tussen zijn rug en broek indeed. Hij liep wat verder, en keek nog steeds om zich heen. Tot zijn schrik, zag hij een deur heel hard opengaan, waarschijnlijk ingetrapt. L keek naar het meisje, alsof zijn ogen alleen al spraken; 'Moest dat nou?' Met een verveelde blik keek hij naar het meisje. Hij zag een pistool in der handen, en dat ze tegen de duer aanstond. Hij liep rustig naar het meisje toe, met sloffende geluiden vanwege zijn lange broek, en aangezien hij geen schoenen aan had, laat staan sokken, werd zijn broek ook niet wat omhoog getild, aangezien je met schoenen en sokken hoger stond. L stond nu gevaarlijk dichtbij het meisje, en pakte langzaam het pak suiker, lijkend of hij een pistool wou pakken. L deed dit, om haar te testen, want een vrouwelijk moordenaar die zo in het kraakpand kwam, nou.. Die vind je maar weinig. Toen hij het pak suiker gepakt had, strekte L zijn arm, en bood het meisje wat suiker aan. Weinig mensen vonden veel, of alleen al een klein beetje suiker, gewoon, suiker in hun mond niet lekker, maar L vond het heerlijk. L at alleen maar zoetige dingen, en suiker zat daarbij bij. Hij had geen aanleg om dik te worden, en hij werd het ook gewoon niet.

- Hier binnenvallen en jou komen spammen :3 -

Een 'moest dat nou'-blik werd haar kant op geworpen, wat bij Grace de mogelijkheid 'voortvluchtige' al afstreepte. Die zouden nooit zo relaxt toekijken hoe iemand de deur van hun kraakpand intrapte. Grace bleef stil staan toen hij op haar afkwam, niet bang of geschrokken, geenszins onder de indruk van het pistool in haar handen. Oké dan. Ze stond redelijk ontspannen maar had een alerte blik in haar ogen, was niet van plan om zich neer te laten schieten de eerste de beste keer dat ze hier binnenliep. Ze had meer succesvolle cases op haar naam staan en in een kraakpand sterven was niet haar wens. Haar vinger lag ontspannen om de trekker en haar andere hand ondersteunde de loop om recht te kunnen schieten, hoewel de man gevaarlijk dichtbij kwam. Hij was ouder dan haar, keek nogal verveeld en.. bewoog zijn hand naar de rand van zijn broek, als om een geweer te pakken. Als het een geweer was, zou ze dood zijn. Grace wist niet of ze hem nu moest tackelen of moest duiken. Een plotse beweging liet haar bijna schieten, maar ze deed niets.. omdat het niet de vorm van een geweer had. Een pak suiker. Wat deed die gast met een pak suiker? Grace fronste en liet haar geweer zakken. 'Nee, bedankt,' zei ze kortaf, nu pissig omdat hij niet de Killer was waar ze naar op zoek was. Straks was hij zo'n irritante persoon die tegen Investigators was. Nou ja, zij mocht wat vragen. 'Je bevindt je op een plaats waar een verdachte van een moordzaak zou moeten zitten,' meldde ze. 'Ik hoop dat je niet van plan bent mijn onderzoek in de war te gooien?'

Hij had nogsteeds zijn moest dat nou blik op zijn gezicht staan, kijkend naar het meisje. Hij zag hoe ze stil bleef staan, toen hij naar haar toeliep. Hij zag een alerte blik in haar ogen. 'Kalm aan. Ik knal je niet neer ofzo hoor.' klonk ditmaals een zoete stem, een stem die L eerst had als normale stem, wanneer? Toen hij 5 was. Nu gebruikte hij alleen maar zijn 'wijze' stem, nee, zijn wijze stem was gewoon zijn normale stem. Waarom dacht hij nu over stemmen? Dat klonk zo psychotisch! L keek het meisje doordringend aan, en bestudeerde haar van top tot teen. Toen hij haar doordringend aan keek, klonk ineens een oud liedje door zijn hoofd. 'La Roux - Bulletproof', een liedje dat L opzette wanneer hij wel een vrije dag nodig had, naja.. Nodig? Dat ook weer niet. De meeste opdrachten had hij binnen een paar minuten al geklaard, als hij maar het juiste team had daarvoor. Hij zag dat ze een beetje aan het twijfelen was, aan het overwegen, volgens L of ze hem nu neer zou schieten of kalm blijven en niks doen. Ze had haar keuze al gemaakt, want toen L zijn pak suiker aanbood deed ze niks. Hij glimlachte, maar toch met een sprankeltje nepheid eroverheen. Een nee bedankt klonk in zijn oren, en nogmaals glimlachte hij nep. 'Mij best, meer voor mij.' klonk zijn alledaagse verveelde stem, waarop hij het pak suiker open maakte, en wat in zijn mond goot. Sommige mensen vonden dat smerig, en gebruikte het voor in de thee of whatever.. L goot het gewoon in zijn mond, aangezien hij een zoetheidverslaving had. 'Ik bevind zich op de plaats van een aan moordverdachte psychopaat. Hurr, dat is leuk. Mag ik je meehelpen, ik heb hier verder toch niks te doen, hurr.' sprak L, raar, verveeld en enthousiast tegelijk.