Dirty liar

Een klein meisje dromde met een grote menigte mee. De zwarte paraplu's waren uitgeklapt en vromde nu een grote zwarte vlek op de begraafplaats. Huiverend voelde ze de plooien van haar jurk langs haar benen slaan. Het meisje klemde het lijstje dat ze vast hield nog dichter tegen haar borst. Alsof ze bang was dat iemand het van haar af wilde pakken. Na vele plassen en modderpaden te hebben getrosteerd stopte de menigte eindelijk voor een zwart graf. Voordat de kist in het gat in de grond werd gezakt sprak een dominee nog een laatste woord. Zonder er iets aan te kunnen doen gleden de tranen langs haar wangen naar beneden. Ze probeerde haar tranen in te slikken en weg te knipperen maar ze bleven stromen als de regen die neerkletterde op de graven. Zo zachtjes mogelijk snikte ze om de dominee niet storen met haar gehuil. Een hand streek haar troostend over haar rug. Zo goed en zo kwaad als ze kon wreef ze de tranen weg met haar hand. Diep haalde ze adem en luisterde aandachtig naar de laatste woorden die de dominee sprak. Het meisje liep op trillende benen uit de menigte en plaatste het fotolijstje op het zwarte gesteente. De foto was genomen van een man. Een warrige bos bruin haar was op zijn schedel geplant en zijn kaak werd versierd door kleine stoppeltjes. De pretlichtjes die in zijn groene ogen zaten waren voor eeuwig vastgelegd op de foto.
Een lange stilte uit respect voor de man werd verbroken door geschuifel. Langzaam trokken de meeste mensen zich weer terug. Die hadden genoeg van de regen en hoopte op een warm huis met koffie en koekjes. Een paar laaste groeten werden gemompeld maar het meisje hoorde ze al niet meer. De laatste mensen verdwenen van de begraafplaats tot ze als enige levende tussen de doden stond.
'Tssk, niet te geloven.' Mompelde het meisje geirriteerd. De tranen waren verdwenen en het verdriet die een paar seconde geleden nog in haar gezicht was gegrift was van haar gepolijste gezichtje gepoetst. Haar hand verdween in de hals van haar jurk tot haar vingers zich vastgrepen aan de dunne ketting. Een zilverdraad glinsterde door het water terwijl een zacht tikkend geluidje van het aanhangende horloge kwam. 3,2,1..
Afwachtend loerde het meisje door de begraafplaats als een havik naar zijn prooi. Haar rode lippen vormde een spottend glimlachje. Ze duwde haar horloge terug op zijn plek en staarde nog een keer rond. 'Je bent dus echt zoals ik gedacht had,' zei ze tegen het niets. Het meisje stond op het punt om weg te lopen toen het schrapende gravel dichterbij kwam. Haar lichaam draaide een kwartslag en iemand in het zwart kwam dichterbij. Een seconde eerder waren haar ogen weer veranderd in watervallen en een gezicht vol verdriet.

Ace liep langzaam de begraafplaats op. Er was net iemand dood en natuurlijk wilde hij weten wie. Even zette hij zijn zieligste gezicht op terwijl hij zich aansloot bij de groep. "Oh, Ace. Jij ook hier?" hoorde hij een vrouw snikken. Hij kreeg het voor elkaar om een paar tranen over zijn gezicht te laten stromen. Die vrouw moest hij nog vermoorden, maar omdat ze bij de politie hoort moet hij eerst haar vertrouwen winnen. "Hij had mij ooit geholpen toen ik mijn enkel gebroken had en sindsdien hielden we nog contact," Loog Ace geloofwaardig en liep met gebogen hoofd verder. Hij wist niet wie de man vermoord had, maar waarschijnlijk liep de moordenaar hier ook rond. Terwijl de dominee begon te zeveren liet hij zijn blik onopgemerkt over de menigte glijden. Hij had speciaal een donkere spijkerbroek aangetrokken en een zwarte jas met cappuchon. Zijn blik bleef hangen op een meisje die hard aan het snikken was, leek echt, was het niet. Hij liep een stukje terug met de menigte mee, maar draaide halverwege weer terug en zag het meisjes nog net spottend lachen. Een glimlach verscheen op Ace's gezicht terwijl hij naar het meisje liep. 'Je bent dus echt zoals ik gedacht had,' Toen het meisje hem opmerkte begon ze terug te huilen. "Oh arme schat, ben je je vader verloren." Zei hij met een bezorgde blik in zijn ogen, maar die verdween vrijwel meteen en er verschenen pretlichtjes voor in de plaats. "Je kan normaal doen hoor. Waarschijnlijk ken je die gast amper." Ace ging kalm op de grafsteen van de man zitten en pakte de foto in zijn handen. "Je hebt iemand die uniek is vermoord," zei hij droog en hij wees naar de ogen van de man. "Dit is de eerste keer dat ik iemand zie die ook zo'n helder groene ogen heeft." Hij keek recht met zijn groene ogen in die van het meisje en grijnsde.

Arisha keek naar de jonge man die naar haar keek. Haar verdrietige gezicht sloeg meteen weer om naar haar normale sluwe zelf. Duidelijk geen normaal iemand, had haar gevoel haar gezegd. Het meisje trok een wenkbrauw op toen de jongen op de grafsteen ging zitten. Hij was ouder dan haar maar ze voelde zich niet bepaald geintimideerd bij deze jongen. Nou ja dat voelde ze zich nooit, iedereen had altijd dezelfde domme blik op haar. Lief, schattig en kan geen vlieg kwaad doen. Altijd braaf en zorgzaam. Iemand die later een familie krijgt met kinderen en een leuke man met veel vrienden en leuke collega's. Het normale goede leven. Alleen andere Killers konden soms haar ware aard zien, al vond ze het af en toe niet erg om het schattige meisje te spelen. Niet alle Killers waren even slim..
Met een spottende blik in haar ogen keek ze naar de jongen. Blond haar groenen ogen, niet veel bijzonders al zij ze het zelf. Vluchtig staarde ze naar de ogen op de foto. Ja ze stonden er inderdaad levend en helder uit, alsof hij niet onder een paar kilo zand en steen was begraven. 'Hij is niet mijn vader, hij was mijn voogd,' zei ze kalmpjes de jongen negerend. 'En hij was een Killer, je ziet het misschien niet, hij deed het ook niet altijd voor de lol maar hij was er wel eentje. Meer iemand die mensen vermoord zoals dictators en dat soort gekko's.' Arisha haalde haar schouders op. 'Hij was een goede Killer voor hoge rangen, nu hij dood is zit hij waarschijnlijk ergens daarboven.' Het meisje wees naar de grauwe lucht. 'Hij komt niet terug, dat weet ik zeker, zonde.' Het klonk niet bepaald verdrietig, een beetje spijtig dat ze zo'n goede Killer uit haar handen had laten glippen. Ach ja, vroeg of laat was hij toch krankzinnig geworden omdat hij zijn moordlijstje te vol vond. Het was misschien wel beter zo al was het verdomd lastig om zo iemand terug te vinden. Zeker nu die verdraaide detectives een heldenrol gingen spelen. Haar blauwe ogen diep als poeltjes staarde de jongen aan. 'Anders nog iets?' Vroeg ze droogjes.

'Hij is niet mijn vader, hij was mijn voogd en hij was een Killer, je ziet het misschien niet, hij deed het ook niet altijd voor de lol maar hij was er wel eentje. Meer iemand die mensen vermoord zoals dictators en dat soort gekko's.' Het meisje haalde haar schouders op. 'Hij was een goede Killer voor hoge rangen, nu hij dood is zit hij waarschijnlijk ergens daarboven. Hij komt niet terug, dat weet ik zeker, zonde.' Ace verwerkte de woorden even voor hij haar laatste beantwoorde. "Jep, er is nog iets. Hoe oud ben je, vijf?" Zijn stem klonk serieus, maar vanbinnen gierde hij het uit van het lachen. "En waarom zou je een goede killer vermoorden terwijl het hier stikt van de invastigators?" Ace toverde een glimlach op zijn gezicht terwijl hij de foto terugzette en bij de grafsteen ernaast hurkte. Het gezicht op die foto kwam hem bekent voor. Na even in diep in zijn geheugen te hebben gegraven wist hij het weer. Dit was een van de nieuwe Killers die hij had doodgestoken omdat die vrouw hem gewoon irriteerde. Abby Deams stond er in sierlijke letters onder de foto. Hij plukte een roos van het boeket af en stopte die in zijn jas. "Ik had nog een souvenier van haar te goed." Gaf hij als uitleg en gong terug op zijn vorige plekje zitten.