kinda of sleepy

Hope liep wat rond te vervelen in het kraakpand, dit was een soort tweede huis voor Hope het was hier altijd lekker rustig omdat er bijna nooit iemand kwam. Hope leunde tegen een muur aan en sloot zijn ogen, Hope gaapte en pakte een mes uit zijn broekzak en gooide die tegen de muur tegenover hem, het mes trilde even toen hij met een dofe klap in de muur kwam. Hope deed zijn ogen open en keek op uit een raam wie een eindje verder op in de muur zat,''' when the night falls... then are the demon's awake''zei Hope. Zijn ogen glinsterde in de maanlicht en zijn haar ging zachjes met de wind mee terwijl hij naar het mes liep wie hij een tijdje geleden in de muur had gegooit. Hij trok hem eruit en keek er even na, en deed hem weer trug in zijn hoesje. Hope zuchte en gleed langs de muur op de grond'' zooooooo moe!'' riep Hope met een slaperig gezicht, hij deed zijn ogen weer dicht en viel bijna in slaap.



-flut eb kort moon aub ^^-

Haar hand was omwikkeld over een scherp mes dat zich in haar zak bevond. Door het korte topje die ze aan had trilde ze soms even van de kou. Ze liet het feit dat ze het koud had immers niet merken, zo iemand was ze niet. Ze hield niet van emoties tonen; iets wat ze dan ook nooit deed. Ze vermijdde het zoveel mogelijk, kon je het beste zeggen. Boomtoppen werden meegetrokken met de sterkstaande wind. Net zoals haar haar, de lange lokken lieten zich willekeurig meeslepen. Haar goudgekleurde ogen waren gericht op het beeld voor haar. Er was niemand op straat te bekennen, enkel geluid kwam vanuit cafés die rond deze tijd open waren. Het was dan ook al erg donker, en de duisternis omcirkelde het pad waarin ze liep. Zachte muziek en stemmen weerklonken vanuit de cafés en het felle, gele licht wat ze uitbrachten verlichtten de straat. Ze liet het lemmet van het mes in haar zak los en liet haar arm langs haar zij vallen. De hakken die ze aanhad veroorzaakten een tikkend geluid op de harde grond, wat voor een herhalend geluid zorgde. Het weergalmde, om even later op te gaan in het niets.
Haar oogbeeld werd plotseling wel gevuld met leven; toen ze een bocht om liep en terecht kwam in een steegje merkte ze een jongen op. Ze besloot het persoon verder geen aandacht te tonen. Nee, ze liet degenen altijd naar háar toe komen. Zoals ze al wist sprak haar uiterlijk ontzettend veel aan, iets wat voor haar helpte. Haar plannetjes werden uit het niets vervuld. Dat was dan ook de reden hoe ze te werk ging. Ze verleidde het persoon met haar charmes, om zijn hart te winnen, en om het persoon vervolgens te laten smeken om genade als ze met een flikkerend mes boven hem stond. Tsja, zo was het leven. Zo was haar leven. Zo zag haar leven er voorgoed uit. Ze was geboren om zo iemand te zijn, iets waar ze dan ook blij mee was. Elk oplopend dodenaantal deed haar een kick geven. Er verscheen een klein en vals glimlachje rond haar lippen, die ze al snel weer liet varen toen ze in de buurt van de jongen was. Ze zag dat hij zijn ogen halfdicht had, hij lag vast bijna te slapen. Zonder iets te zeggen stapte ze door het smalle en gammele steegje, om de jongen bijna voorbij te gaan.

Hope hoorde iets in de verte en keek op, hij zag een meisje in zijn richting lopen. Haar haren gingen sierlijk met de wind mee en haar ogen glinsterde prachtig in de vollemaan, Hope stond op en keek verbaasd naar haar. Hij verbeterde zich snel en ging snel voor haar staan '' ik zouw maar niet verder lopen daar zitte aleen maar freaks'' zei Hope weer met zijn oude vertrouwde zonder enige emotie op zijn gezicht te lezen uitdrukking. Hij keek naar de ander kant en pakte een mes uit zijn broekzak en ging er mee spelen,'' het is hier niet veilig voor jouw soort mensen daarom heb ik altijd een mes bij me voor het geval dat'' zei hij glimlachend. Hij keek weer haar kant uit en wachte op haar reactie



- ik zei nog flut flut flut flut!!!-