~ A psychopaat is born

gekraakt...een lach...alles maakt geluid, maar toch is het verlaten... De maan is vol en verlicht de speeltuin. Een schommel gaat heen en weer met veel geluid maar er zit niemand op. Voetstappen weergalmen door de speeltuin heen en verder, er komt iets aan, of beter gezegt als iemand... Een vrouw met zilverachtig haar loopt door de schaduw van de bomen, haar ogen zijn gesloten pas als ze omhoog kijkt opend ze haar ogen, het licht van de maan weerspiegeld in haar ogen, haar ogen zijn zo rood als bloed. De vrouw toont geen emotie, haar spierwitte huid doet je denken aan een lijk. Haar blik gericht op de schommel die heen en weer gaat, ze kwam hier om na te denken, na te denken over het volgende bloedbad, na te denken over deze plek, Beyond The limit was een mooie plek om te wonen als je ayano heten, de maan scheen op haar glanzende zilverige haar. Met langszamen passen loopt ze naar de schommel toe, als je haar zag dacht je aan iemand van 18, 17 jaar maar dat was ze niet, ze was 20 maar haar jonge huid en haar lange glanzende haren deden haar jonger lijken dan dat ze was. Emotieloos staarde ze voor zich uit. langszaam gaat ze op de schommel zitten, haar rode jurk streek ze glad. De jurk was even rood als haar ogen. Ayano sloot haar ogen even, de wind suisde in haar oren. Ayano was 17 toen ze uit de inrichting werd gehaald. Ayano streek zonder haar ogen open te doen het haar uit haar gezicht en staarde voor zich uit zonder ook maar iets te zeggen. Ayano zetten zich af en begon heen en weer te zwaaien met de schommel, gekraakt van de schommel weerklok nog in de verte, een soort echo. Ze opende haar ogen. Ayano staarde emotieloos voor zich uit, ze hoorde iets... voetstappen... ayano hield op met schommelen en hield de kettingen waar de schommel aan zat vast. ze staarde voor zich uit, was het iemand die alleen gedag kwam zeggen of had hij iets anders in zijn of haar gedachten...