A day off my life

Ayano gaapte, ze had een zwarte jas over haar jurkje aan. ze had de cap van haar jas over haar hoofd heen getrokken, een grijns speelde op ayano's gezicht, ze viel niet echt op, er waren te veel mensen hier, vele hadden een zware jassen aan. Sommige vielen wel op, maar hun hadden juist felle kleding aan, of een andere optie, meisjes met heel grote voorgevel die ze een beetje stonden te showen door te kleine shirtjes aan te doen, ayano trok een vies gezicht bij het zien van die meisjes, ze hoorde achter een raam vond ayano. Ze liep verder, ze moest hier zijn, bij de snoepkramen tenminste dat had haar client gezegt via de telefoon. Ayano bleef staan en keek op, haar rode glanzende ogen staarde voor zich uit, ze trok haar wenkbrouw op. Een man in een lange jas een hoed en een zonnebril stond bij de suikerspinkraam. Ayano schudde zuchtend haar hoofd, haar client was duidelijk nieuw in het vak want hij viel wel erg op. Ayano liep naar de man toe, 'Meneer Yamahi' De man keek haar raar aan, 'Hoe?' 'Geen vragen... de opdracht' zei ayano kill. de man bekeek haar goed keurend. 'Zo...Miss..uhm' 'Mijn naam is niet belangrijk... en ik zei geen vragen' zei ze emotieloos, ze ging naast de man staan en keek de andere kant op, de man duwde wat papiertjes in haar hand, maar inplaats dat de man gewoon weg liep bleef hij haar aan kijken. Ayano verfrommelde het papier en stopte het in haar tas en haalde iets anders zodat het net leek alsof ze iets pakte, ze mompelde wat binnensmonds, 'het geld krijg je als de klus geklaard is' Ayano keek de man nog steeds niet aan, '1 3de deel krijg ik van je anders kan je het vergeten' De man gromde en haalde een evolop uit zijn tas maar liet die vallen. Ayano oogrolde, amateur. ze Bukte en raapte hem op. Vervolgens verdween ze in de mensenmasa. Op een bankje ging ze zitten en keek ze om zich heen, niemand... ze pakte de papiertjes uit haar tas en vouwde die open in haar tas af en toe maakte ze een beweging met haar hand zodat het er op leek alsof ze iets aan het zoeken was, een foto en een naam. 'Rin Yamahi' las ze van het papier, ayano zuchtte, fijn... weer zo'n relatie ruzietje. Ze gromde binnensmonds en legde haar tas naast haar neer nadat ze er een boek had uit gehaald, ze las meestal een 2 bladzijdes voor ze weer verder ging omdat ze het anders net iets te verdacht vond. Nouja meestal, meestal las ze als ze alleen was, nu was ze dat zeker niet, ze keek over haar boek heen, in de brief stond het aderes van de vrouw maar er stond ook bij dat hij om 9.00 hier op de kermis zo zijn met een vriendin. Ayano keek rond, het zo nog wel een tijdje duren voor het echt 9 uur was. Maar ze had de tijd, Haar ogen fliste heen en weer, overal waar geluid vandaan kwam volgde ze met haar blik. Ze zag veel mensen lopen, er kwamen ook andere langs haar maar ayano probeerde geen aandacht te trekken, de meeste keken haar niet eens aan, wat ayano meestal een grote fout vond, zeker als je op de aarde leefde.

Een wat vreemd uitziend persoon slofte met zijn handen diep in zijn zakken weggestopt over het parkterrein, zichzelf nauwelijks een weg banend door de stervens drukke menigte waardoor mensen vaak genoeg tegen hem opbotsten. Zijn vaag oranje ogen waren op de zwaar vervuilde grond voor zijn goedkope schoenen gericht, die er overigens uitzagen alsof hij ze zo van de vuilnisbelt geplukt had. Hij voelde er weinig voor op te kijken en voorbijgangers aan te kijken. De omgeving en alles en iedereen zag hij dan door een roodachtig waas, mensengezichten kregen de smekende uitdrukking om afgemaakt te worden en hij zou zijn handen dan pijnlijk tot vuisten ballen om zich tevergeefs in te moeten houden. Het was hetzelfde proces, dezelfde procedure waar hij niet aan mócht toegeven in het openbaar. Hij merkte dat hij al zwaarder begon te ademen. Het zou niet lang meer duren of hij kon zich niet langer meer inhouden. B.B. richtte zijn blik met wat vergrootte ogen weer op. Op slag draaide hij zijn lichaam een kwartslag, zodat hij nu recht voor het kraampje met snoepgoed stond. De zoete geuren sloegen hem in het gezicht en het snoep lag er voor het oprapen. Braaf haalde hij wat flappen uit de zak aan de achterzijde van zijn broek en duwde dat de verkoper in de handen. Zwijgend wees hij op de bak met regenbooglollies. Zijn favoriet. Hij kwam ook voor niets anders, betaalde ook geen entree voor iets anders. De attracties en de hele verachtelijke populatie aan ziekmakende mensen die wat hem betreft allemaal beter dood af waren konden hem geen moer schelen. De verkoper knikte enkel even en het volgende moment kreeg hij waar hij vandaag voor naar Shammeroon was gegaan. B. trok het lastige plastic ervan af maar liet zijn verslaving voor dit snoepgoed niet direct los. In plaats daarvan bleef hij roerloos op zijn plek staan, zijn linkeroor gespitst voor het geheimzinnige gesprek tussen een man en een nog jong uitziend meisje dat hij toevallig opving. De twee stonden ook bij de kraam, maar leken hier overduidelijk voor geheel andere doelen te komen dan voor het plezier. B. liet zijn tong langzaam over het gladde oppervlak van de toch wel flinke lolly gaan terwijl hij het wisselgeld dat de verkoper haast vergeten was hem te geven overhaast over de glazen toonbank toereikte. Meestal liep hij direct na zijn inkopen gewoon weg, niet wachtend op het gestolen geld dat hij terug behoorde te krijgen voor het altijd veel te vele deel dat hij voor de eigenlijke prijs gaf, de verkoper daarna in verwarring achterlatend. Het gesprek werd even gestaakt en gefrommel van papier was te horen. 'Het geld krijg je als de klus geklaard is.' Hij had genoeg gehoord. Dat kon nergens anders over gaan met de bedoelingen waar hij zo sterk zijn vermoedens over had. Niet dat het een probleem vormde. Integendeel; het was juist behoorlijk interessant. B.B. draaide zich om en liep likkend aan zijn nieuwe lolly verder langs de man en het meisje, terwijl hij het wisselgeld in zijn zakken stopte. Hij bleef twee kramen schuin verder staan bij de schiettent, om toch nog in de buurt te blijven. Hij leek niet te kijken naar het tweetal dat zijn aandacht getrokken had. Zijn aandacht was nu voornamelijk bij een forse man die een poging waagde de schietschijf te raken. Toch wierp hij om het kwartier een veel te snelle blik naar de snoepkraam om alle details van de man en het meisje in zich op te kunnen nemen. Toen hij een aantal minuten later voor een tweede keer keek, zag hij dat het meisje net in de mensenmassa verdween. Waarschijnlijk gereed om haar opgegeven prooi te zoeken. Want wat hij uit haar woorden op kon maken, was de man haar cliënt. B.B. liep langs vele kramen en voorbijgaande gezichten verder, de andere richting uit. Het was interessant zich in zaken als dit te mengen, eventueel van het bloedbad achteraf te genieten, maar het was aan de andere kant ook gevaarlijk zich te lang en te veel in het openbaar te vertonen. Vooral als hij daarna ook nog eens contact legde met andere mensen. Hij kwam hier voor lollies, niets meer. Toen hij na een tijd gelopen te hebben echter bij het bankje aankwam waar meestal vooral veel stelletjes op zaten die wat uitrustten na het lange lopen, zag hij hetzelfde meisje zitten dat hij daarnet gezien had. Hij wist dat als ze slim genoeg was en goed had opgelet, ze hem verdacht kon gaan vinden. Het leek hem alleen niets te kunnen schelen, door zijn onverschillige en nogal slecht verzorgde uitstraling. Vooral nu B. langs haar heenliep en al zijn aandacht leek te vestigen op zijn lolly.

Ayano had haar blik op haar boek bevestigd, ze deed net alsof ze niets zag wat er om haar heen gebeurde maar dat was wel zo, de mensenmassa liep steeds voorbij ook stelletjes, Ayano snoof en keek hoe het stelletje een bankje verder op klef zat te wezen. Ayano oogrolde, ze was hier voor zaken, die mensen kon haar geen baal schelen. Niemand leek haar echter op te vallen. Ze letten goed op en keek vaak wie er langs liep maar dit deed ze onopvallend. Ayano keek even op haar horloge, tien voor 9. Nog 10 minuten voor ze haar slag kon slaan. Een grijns sierde haar mond. Een meisje keek haar angstig aan. Ayano richten zich op het meisje en hield haar hoofd met een valse grijns schuin. 'mama...' Ayano zuchte en haar ogen liet ze op de hemel glijden. het meisje stond met haar moeder die afkeurend naar ayano keek, 'Misa let niet op die vrouw' zei de vrouw streng en duwde haar dochter vooruit, 'Waag het niet om bij zulke types in de buurt te komen' hoorde ze de vrouw nog zeggen voor ze in de mensenmassa verdween. Ayano grinnikte, de grijns op haar gezicht werd eng om aan te zien. 'doe maar wat mamsie zegt, mischien wild ze later wel met je spelen' een pyschopatiese lach sierde haar mond. Maar niemand leek het op te merken. Opnieuw wierp ze een blik op haar horloge, het was bijna zo ver. Ayano keek op, een man, nouja jongen... ze schatten hem zo'n 25, 27 jaar liep langs haar voorbij, ze kende hem ergens van, ze sloot voor enkele secondes haar ogen, als een soort flashback zag ze de jongen bij de Snoepkraam. Ze opende haar ogen weer, de jongen zag er slordig uit maar dat kon ayano niet echt iets schelen, netjes, slordig, niemand in deze wereld was te vertrouwen, niemand... de mensen die andere te snel vertrouwde werden uit eindelijk een prooi voor mensen zoals zij. De jongen liep langs haar, zijn blik was bevestigd op de lolly in zijn mond. Ayano volgde hem even met haar bloedrode ogen en stond vervolgens op. Het was tijd. Ze keek om zich heen, ze vouwde het papiertje open, een foto van een jongen vrouw met blauw sierlijk haar en goudbruine ogen, glimlachtte op de foto. Ayano verfrommelde het papiertje, ze ging boven een prullenbak staan en pakte uit haar tas een aan steker en verbranden het papier en liet het vervolgens vallen in de prullenbak, de grijns sierde haar mond, maar die was al snel weer weg. emotieloos staarde ze voor zich uit en begon ze te lopen, op naar haar slachtoffer. Ze liep de mensenmassa in en deed haar cap op haar hoofd en liep door, haar ogen waren bedekt. Ze liep stevig door, ze zouden ariveren bij het spookhuis. Net toen ze bij het spookhuis aankwam zag ze de vrouw in het karretje stappen, alleen... Domste fout die de vrouw ooit gemaakt had, deze kans liet ze zich niet ontglippen. 'Ga je echt niet mee..' 'nee ga jij maar, ik wacht hier' 'Oke...' ze hoorde het gesprek aan van de vrouw. Ze liep door en ging in het karretje achter de vrouw zitten. Het spel kon beginnen... Ja dat was het voor ayano een spelletje, wat zij ging winnen... het begon... de deuren gingen open en de karretjes reden naar binnen. toen de deur van het spookhuis achter hun dicht viel, hoorde je vele schreeuwen, ayano oogrolde en sprong uit het karretje, ze liep door, maar langszaam zodat ze geen geluid maakte. Ayano grinnikte, ze ging het hier eens wat opfleuren. Ze haalde haar dolk onder haar jurk vandaan en ook haar revoler haalde ze uit haar tas, het was pikken donker.... 'Miss Yamahi' zei ze zachtjes. haar dolk liet ze over de muren glijden wat een hatelijk geluid maakte, alles piepte, Ze liep door, haar hakken klakte gevaarlijk op de grond. 'wie is daar' hoorde ze de vrouw piepen. ayano grijnsde, en begon te lachen als een heks. 'Play a game with me, Rin Yamahi' 'Wat... hoe wat, wie ben je... wat is dit voor spookhuis' 'Wil je niet met me spelen, Rin...' 'Hoe kent dit ding me naam' zei ze paniekerig. 'Ik ben geen ding, ik ben een wie, Rin... wil je niet met me spelen' 'nee ik wil niet met je spelen' 'ik ben teleur gesteld in je Rin... daarvoor ga je boete' 'Oke, stop de kar, ik wil er uit, LAAT ME ERUIT!' gilde de vrouw angstig. Ayano lachtte als een pyschopaat. 'Dat kan ik niet toe staan, rin...' 'dit is het laatste ritje wat je ooit heb gemaakt' 'WIE BEN JE! Laat me eruit!' 'Rin...is stout geweest, Rin moet boete' 'Wat heb ik je misdaan wat wil je van me?!' 'Je leven.. Rin Yamahi' 'Hahaha, wie denk je wel niet dat je bent! Ik ben niet bang voor je' Ayano grijnsde vals, de karretjes gingen sloom, al die tijd had ze voor Rin's karretje gelopen, met haar zwarte jas zag je niets van haar, in een ruk draaide ze zich om, haar rode gloeide ogen staarde naar die van rin, die nu begon te gillen en te krijzen. Ayano keek naar rin, 'Je heb je riem niet om rin Yamahi, Stoute meid... maar geen zorgen ik maak hem wel vast' Het riempje dat voor veiligheid moest dingen en zorgde dat je er niet uit kon maakte ze vast terwijl ze op de voorkant van het karretje zat. Haar dolk liet ze glijden over rin's wang. 'Speel met me' 'Laat me gaan, Jij jij PYSCHOPAAT' 'Nou nou rin... niet zo'n grote mond... dan word ik boos' 'LAAT ME GAAN!' Ayno lachtte pyschopaties en liet een snee achter op haar wang. Het ging allemaal heel snel, de vrouw smeekte om genaden toen ayano haar revoler op haar hoofd zetten, een knal en het gegil en gejammer stierf weg. Ayano keek emotieloos toe naar het bloed dat langs haar hoofd gleed. 'Poor little thing... Wacht, ik maak je mooier' Ze zetten haar dolk in rin's nek die al bijna het loodje legde en hakte binnen 3 soepelen bewegingen het hoofd af. 'Tot ziens Rin Yamahi' Het hoofd legde ze naast het lichaam, vervolgens liep ze terug. Op ayano's gezicht zatten bloed spetters, ook haar handen zatten onder het bloed. Kalmpjes liet ze haar tong over haar vingers glijden en likte ze het op alsof het snoep was. Ze ging in het karretje zitten, het duurde niet lang of de deuren gingen open, mensen begonnen te gillen, ayano stapte kalmpjes uit en liep weg. Een paar kramen verder op ging ze zitten op een bankje en keek ze toe hoe vele mensen naar het spookhuis rende, De man in de lange jas zetten een tas naast ayano neer en verdween weer. Ayano pakte kalmpjes het geld uit de tas en propte het weer in haar eigen tas en keek toe, een grijns sierde haar gezicht, maar niemand had aandacht voor haar, iedereen wou weten wat er was gebeurd in het spookhuis.

Met sloffende passen zette hij zich verder voort langs de kramen en attracties. Een eenzame vriendloze knaap, zou men denken. Dat was ook zo, maar het gaf niets. B.B. beet op het bovenste stukje van de lolly, richtte zijn blik vanuit zijn ooghoeken schuin op de straattegels links van hem toen hij merkte dat het meisje of de vrouw die er zat hem had opgemerkt. Spierwit haar, roodachtige ogen. Kenmerken die je niet zo snel zou vergeten. Een praatje maken zat er voor nu niet in, eigenlijk moest het er ook niet inzitten. Met de opgegeven taak die ze vast en zeker van haar cliënt zou hebben gehad kon hij zich voor zijn eigen veiligheid maar beter niet in haar buurt wagen. Mocht ze worden gepakt, zou hij mogelijk ook als verdachte kunnen worden aangewezen als men erachter kwam dat hij voor het uitvoeren van haar taak er bij betrokken was geweest. Hij mocht dan wel geestelijk gestoord zijn, logisch nadenken kon hij nog wel. B.B.'s ogen draaiden tot het uiterste puntje van zijn ooghoeken. Hij baalde er soms wel van een man te zijn, je had een verder gericht beeld maar vrouwen hadden een breder zicht. Dat had hem een hoop moeite kunnen besparen bij zoveel meer dingen. Zijdelings kon hij net een blik schuin achter zich werpen. Hij werd het feit wijzer dat de vrouw iets boven de prullenbak verbrandde voor ze erop uitging. En hij wist dat het in ieder geval niet gericht was om het plezier in dit park te kunnen benutten, maar haar werk uit te voeren. Wat dat precies was bleef voor hem nog een verassing, maar wat ze precies had achtergelaten kon haar pad voorgoed beëindigen als het een bewijsmateriaal voor Investigators op onderzoek kon vormen. B.B. liep echter niet direct terug, maar liep eerst een klein rondje om een zak met spekkies te kopen. Niet omdat hij er zonodig zin in had, meer om een excuus te hebben zich dicht bij de prullenbak te wagen. Hij sloeg de zak achterover zodat hij uiteindelijk rondliep met een mond vol spekkies. De plastic zak moest hij natuurlijk weggooien in de prullenbak. Op hetzelfde moment dat hij het afval in de bak gooide, viste hij er ook een klein papiertje uit. Hij zag dat het een foto was van een jonge vrouw, aantrekkelijk en misschien zelfs ook wel knap te noemen. Maar daar zou ze na vanavond niets meer aan hebben. De randen van de foto waren zwart en omgekruld, van de afbeelding van de vrouw was nog maar nauwelijks iets over. Het fikte nog licht na, waardoor hij er even mee moest wapperen om de vlammen te doen doven. Daarna propte hij het achteloos in zijn mond, tezamen met een spekkie, en slikte het bewijs door. De vrouw van daarnet kon haast niets anders dan een Killer zijn, daarmee stond ze al automatisch in zijn voordeel. Maar behalve dat had ze hem gezien en al kon ze waarschijnlijk niet weten wie hij was, was het beter om haar bewijs te vernietigen om te verkomen dat Investigators haar oppakten, dan dat ze gepakt werd en ze een onderzoek zouden opstellen wie er deze avond aanwezig waren rond en in haar buurt. Het pad zou dan ook automatisch naar hem leiden, en hij voelde er weinig voor na jarenlang zijn moorden onoplosbaar te hebben behouden, plotseling bij iets waar hijzelf eigenlijk nauwelijks iets mee te maken had, betrokken te worden.

B.B. stak zijn handen weer in zijn zakken en liep kalm verder. Beter gezegd slofte. Waar de vrouw heen was gegaan was hem een raadsel, maar het was beter als hij het niet wist. Als hij het wel had geweten zou hij haar uit ongeremde nieuwsgierigheid gevolgd hebben. Toen hij het grote uitgestalde duistere gestalte van het spookhuis zag, met vele 'griezelige' attributen als doodshoofden en een grote harige nepspin die aan een spinnenrag op en neer ging, werd de gezelligheid bruut verstoord door een gedempte knal. Als je je druk in de gezelligheid had gemengd of vlakbij een drukbezochte attractie stond had je het nauwelijks kunnen horen, maar hij had het wel degelijk gehoord. Het oproer begon pas echt toen hij langsliep en gillende mensen langs en om hem heen naar de attractie renden, toen er een karretje uit de donkere deuren werd gereden met een onthoofd lichaam met het hoofd ernaast, en de vrouw die klaarblijkelijk haar klus geklaard had erin. Heerlijk om eens echte horror te kunnen evenaren, in plaats van al dat neppe gedoe wat dat spookhuis voornamelijk te bieden had. B.B. richtte zijn hoofd van zijn lolly op met een geamuseerde grijns, maar bleef niet staan om van het spektakel te kunnen genieten. Hij had even bloedvergiet kunnen zien, dat was genoeg. Om zich hier al in de buurt te wagen was al gevaarlijk geweest. Het was enkel toeval geweest dat de moord zich hier had moeten plaatsvinden. Maar na alle moeite van het ontwijken om verdacht te kunnen worden, deed hij iets wat het allemaal voor niets zou kunnen betekenen. Hij begaf zich buiten de mensenmenigte om, buiten de voor velen zo hectische gebeurtenis van daarnet. 'Zou je je nu niet uit de buurt van de plaats van delict moeten wagen?' vroeg hij met een zachte stem aan de vrouw. B.B. zat gehurkt bovenop de rugleuning van het bankje waar ze op zat. Je zou er zo vanaf kunnen vallen, maar hij leek niet eens te hoeven balanceren om zijn evenwicht te bewaren. Hij staarde met een lege blik voor zich uit en likte een aantal keer over de lolly voor hij zich uiteindelijk met een klein grijnsje op de vrouw naast zich richtte.

Rond het spookhuis werd het steeds drukker en drukker, vele mensen rende er naar toe andere gilde en weer andere maakte foto's en ondervraagde een paar mensen, blijkbaar een stel nieuwgierrige journalisten, maar Ayano bleef onopvallend zitten. Ze had haar klus duidelijk geklaard heel erg goed zelfs, Niemand zo kunnen bewijzen wie de moord had gepleegd. Haar rode ogen gleden over het pretpark heen, het was erg opvallend dat het overal bijna leeg was en bij het spookhuis zo druk als maar zijn kon, ze hoorde een vrouw huilen. Voor ayano was dit gebruikelijk. Ze was als een schaduw soms, alleen haar uiterlijk viel soms erg op in de menigte maar niet zo erg als sommige andere vrouwen, ze hoorde een klagelijk gehuil van een vrouw, blijkbaar de vriendin. Ayano kruiste haar benen en staarde emotieloos voor zich uit een journalist liep langs ayano, de man wou zijn mond niet eens meer open doen toen hij haar blik zag in haar ogen en liep met een grote boog om haar heen. Ayano snoof, 'Paparatzie, achtelijke personen, die gasten... altijd uit op een verhaaltje voor in hun miezerige krant...' 'nutteloos' zei ze kortaf en snoof even. De grijns op ayano's gezicht was ondragelijk voor sommige, ze rilde allemaal van angst als ze maar in haar ogen keken, ze begonnen te zweten en daarna te rillen en liepen haar meestal uit de weg. Braaf... nee nooit, dat was ayano nooit geweest, al sinds ze klein was, was ze al zo zoals ze nu was en ayano vond het prima, Ayano sloot haar ogen, 'Daddy's little girl' zei ayano met een grijns. als een soort flashback zag ze haar vader op de grond liggen, ''waarom wild er niemand met me spelen'' hoorde ze zich zelf nog zeggen in haar flashback. ze opende haar ogen iets zat op de rugleuning, Ayano deed haar ogen open en keek omhoog een jongen met zwart haar, ze herkende hem. 'Zou je je nu niet uit de buurt van de plaats van delict moeten wagen?' Ayano grinnikte, 'Ik geniet nog even van de show... en trouwens... ze hebben geen aandacht voor mij...' ze keek de jongen strak aan, zijn ogen waren prachtig om te zien, tenminste voor haar. 'Dus....hoe ben je er achter gekomen dat ik het was' zei ayano met een mysterieuse glimlach.

Met een bedenkelijke blik in zijn ogen scheurde B.B. zijn blik van de vrouw af om peinzend voor zich uit te staren. 'Ik geniet nog even van de show...' Het moest dus echt iemand zijn die moorden eerder als hobby aanzag dan als taboe. Zijn tong ging langzaam over de lolly, de zoetigheid werd automatisch in zich opgenomen. 'Ze hebben geen aandacht voor mij...' Hij bleef nog een moment zwijgend voor zich uitstaren om haar uitgesproken woorden volledig tot hem door te laten dringen. 'Ook niet met al dat bloed op je kleding?' vroeg B.B. zacht, haast dromerig. Alsof hij er niet helemaal bij was met zijn hoofd. Eigenlijk was hij dat ook niet. Bij alles en iedereen niet. Hij spitste onbewust zijn oren bij de vraag die de vrouw daarna stelde. 'Gesprek met je mogelijke cliënt, bewijs achterlaten - erg slim - , uitstappen uit hetzelfde wagentje als waar het lijk in zat,' somde hij met een zachte stem op. Hij keek haar weer aan. 'Denk je niet dat dat risicovol is geweest? Ik denk van wel..' B.B. legde zijn hoofd in zijn nek en staarde naar de vele sterren in de donkere avondhemel. Terwijl hij dat deed likte hij onophoudelijk aan de lolly. 'Misschien is het ook risicovol voor mij om me nog langer in je buurt te wagen. Een gesprek met je voeren gaat eigenlijk al over de streef. Maar dat maakt het er alleen maar spannender op, denk je ook niet?' Hij richtte zijn hoofd weer op en knipperde een aantal keer met zijn ogen om de roodachtige waas te laten verdwijnen. Die verdween echter niet, en die zou sinds zijn eerste moord ook niet meer verdwijnen. Daarna schonk B.B. de vrouw weer een klein geamuseerd, haast psychopatisch grijnsje.

Ayano keek naar de man die peizend voor zich uit staarde, ze bekeek hem zorgvuldig, langszaam likte hij over zijn lolly heen en bleef zwijgend voor zich uit staren. Ayano keek weer naar voren, het werd steeds erger bij het spookhuis, steeds meer mensen die wouden zien wat er gebeurd was, ze hoorde soms wat mensen gillen. Een psychopatische grijns sierde haar gezicht. Haar bloedrode ogen staarde voor zich uit. 'Ook niet met al dat bloed op je kleding?' hoorde ze de man zachtjes vragen. Ayano keek hem niet aan, ze keek naar haar kleding en haar schoongelikte handen. Ayano grinnikte even en keek de man aan, 'Wie zegt dat het van de vrouw komt...En maak je geen zorgen voor dat ze weten wie het heeft gedaan ben ik al spoorloos verdwenen. Ik ben als een schaduw alleen deze schaduw laten sporen na' zei grijnsde lichtjes en keek hem aan, 'Waarom maak je eigelijk zorgen over een moordje zoals deze...Ben je bang dat er iets met me gebeurd' zei ze dit keer emotieloos. Ze staarde weer voor zich uit. 'Gesprek met je mogelijke cliënt, bewijs achterlaten, uitstappen uit hetzelfde wagentje als waar het lijk in zat,' 'Die cliënt is duidelijk nieuw in het vaak meestal is niet niet zo opvallend...' ze keek hem aan en trok haar wenkbrouw op, 'Ik heb het bewijs vernietigd, ik heb het in brand gestoken' ze keek hem geheimzinnig aan, 'Hoe weet je dat ik bewijs heb achter gelaten...Heb je me gevolgd' ze keek hem doordringend aan, ze aarzelde even, 'Wat voor bewijs heb jij gezien dan...en wat heb je er mee gedaan?' ze keek hem aan, haar ogen waren angstaanjagend maar de gelijke tijd was er van haar gezicht geen emotie af te lezen, ze sprak ook niet met emotie. Ze keek weer voor zich, 'En ik zat in het zelfde karretje waar ik ben ingestapt' ze keek hem even aan en staarde daarna naar de lucht die donkerblauw was gekleurd met vele sterren. Ayano pleegde meestal alleen moord in de einde van de midaag of in de avond. 'Denk je niet dat dat risicovol is geweest? Ik denk van wel..'Ayano keek hem niet aan en keek naar de lucht, 'Ja dat denk ik wel...' 'Misschien is het ook risicovol voor mij om me nog langer in je buurt te wagen. Een gesprek met je voeren gaat eigenlijk al over de streef. Maar dat maakt het er alleen maar spannender op, denk je ook niet?' die woorden galmde nog na in haar hoofd, ze keek hem weer aan, hij knipperde een aantal keer met zijn ogen waarna hij haar met een klein grijnsje aan keek. Ayano grinnikte, 'Mischien wel, mischien ook niet... het is jouw keuze of je een gesprek met me wil aangaan of niet...maar spannender word het wel, we weten bijde niet tegen wie we eigelijk praten en wie die persoon in het echt is... maar dat maakt het alleen maar leuker, denk je ook niet' ze grijnsde lichtjes, haar ogen twinkelde afentoe ayano leek zich wel te vermaken, nouja leek, ze vermaakte zich prima nu.