Walking.

Een jong meisje liep rustig naar de begraafplaats. Haar rode ogen staarden strak voor haar uit zonder dat ze knipperde. Ze snoof even en liep de poort binnen. De poort stond helemaal schuin alsof er ingebroken was. Maar wie brak hier nou binnen? Ze snoof en liet haar vinger even over het hek glijden dat helemaal verroest was. Ze grinnikte even en liep naar wat graven. Het was er doodstil. Vleermuizen hingen aan wat bomen te kijken naar wie er kwam. Ze snoof even en keek rond. Ze bekeek de rest van de begraafplaats even en liep verder. Ze zette haar neer op een grafsteen en las de woorden die erop stonden.

Chris, we gonna miss you!
RIP

Het meisje grijnsde even. Ooit had zij een Chris vermoord. Misschien was het deze wel. Grappig. Ze bleef rustig zitten en knipperde kort met haar ogen. Ze staarde voor haar uit en speelde met een mes. Ze keek even verveeld naar wat vleermuizen en rolde met haar ogen. Ondersteboven slapen, pff. Ach wat interesseerde het haar eigenlijk? Ze sliep bijna nooit. Ze hoorde iets en haar rode ogen schoten naar de plaats waar het vandaan kwam. Ze versterkte de grip op haar mes en liet haar ogen over de omgeving glijden. Wie was er nu weer? Of waren ze haar wéér eens aan het besluipen zoals gewoonlijk? Ze snoof geirriteerd en keek om haar heen tot ze een donkere schim zag staan.

Ayano liep geluidloos naar de begraafplaats, het was hier meestal rustig, hier kwamen haast nooit mensen, tenminste... S'nachts dan. De maan stond hoog aan de hemel maar niets maakte geluid, het was doodsstil, wat vleermuizen sliepen en andere fladderde wat rond op zoek naar een prooi. Haar bloedrode ogen gleden over de begraafplaats, ze stond voor een hek, Met haar hand gleed ze over het hek heen, het waren net trailes, ze grinnikte even, zij zou nooit achter die dingen belandden, dat wist ze zeker en als dat wel zo was... Dan zouden die dingen haar echt niet tegenhouden voor een bloedbad. Onder haar rokje had ze haar dolk zitten. Die nu langs de trailes van het hek gleden, het maakte een vreselijke herrie een irritanten herrie, het piepte en het kraakte, je hoorde telkens een soort klank van de trailes, allemaal waren ze het zelfde maar het was een irritant geluid als je het telkens moest horen, sommige vleermuizen werden ontwaakt door het geluid en vlogen weg, een plek waar ze het geluid niet zouden horen. Ze stond voor de poort die schuin open stond, ze trok haar wenkbrouw op, ze vond het maar vaag, het hek was verroest, ayano duwde het hek open een klaaglijk gepiep ontsnapte bij de poort. Ayano was een echt nachtwezen, s'middags als de zon op zijn hoogst stond sliep ze, of ze sliep niet, maar wallen onder haar ogen had ze nooit gehad, ze was eraan gewend dat ze bijna nooit sliep. Ze kon slapen op commando van zich zelf, maar bij elk vreemd geluid of voetstappen opende ze haar ogen. Ze keek even omhoog, de maan was echt vol, de maan... ze vond het een van de mooiste dingen, buiten bloed en moord dan wat dat stond op de eerste plek. Ze zag een schim en trok haar wenkbrouw op, de schim snoof geirriteerd maar ayano reageerde er niet op, vast iemand die dacht dat ze volkomen alleen zo zijn. Ayano liep met kleine passen verder, heel rustig alsof er nooit iets met haar kon gebeuren. haar zilverwitte haar wapperde in de wind. haar ogen waren bevestigd op de schim, een meisje... roodbruin haar, rode ogen een mes in haar hand, ze schatten haar zo'n 10, 12 jaar oud. Ze grijnsde heel even maar die grijns verdween zo snel zoals hij gekomen was. Ze liep het meisje voorbij met haar ogen bevestigd op wat grafstenen. Ze ging zitten op een graf en staarde voorzich uit naar 2 graven, ayano had een valse grijns op haar gezicht getoverd die er niet af te halen was. Haar ogen leesde de tekst op de graf stenen. Haar vader en moeder, naast elkaar, Ze lachtte even, De opschriften op het graf van haar vader was in bloed geschreven, elke dag smeerde ze er nieuw bloed op. 'Daddy's little girl' zei ze hardop toen ze het las. Bij haar moeder stond er in zwarte letters geschreven, ''Je hoefd nooit meer met me te spelen'' Ayano sloot haar ogen, als een soort flashback zag ze alles weer gebeuren. Ze lachtte als een pyschopaat en opende haar ogen weer, haar lach stierf weg. Ze was benieuwd wat dat kleine meisje hier eigelijk deed op zo'n begraafplaats. Zelf had ze had ook vaak gedaan, maar zo'n meisje als zij was toch veel liver bij haar papsie en mamsie.