I am not so sweet as I looks

Rose keek even om zich heen. Ze stapte in het kraakpand. Meteen nam de shaduw bezit van haar lichaam. Ze voelde zich goed op deze plek net een tweede huis. Ze zuchtte gelukkig. Ze keek even naar haar mes. Die was weer mooi glanzend. Ze keek er even naar. Toen gooide ze hem naar de muur. Hij bleef er recht in staan. Ze glimlachte even tevreden. Ze schoof haar lange zwarte haar naar achter. De meeste jongens hadden haar altijd nagevloten. Ze was er bijna altijd opin gegaan. Ze was bijna altijd met ze mee geweest tot ze bij hem thuis was. Dan vermoorde ze ze. Ze glimlachte even. Zo was zij. Zo zat zij in elkaar. Echte liefde had ze ook nooit gekent.Zij en haar broertje weden mishandeld. Ze glimlachte opnieuw. Totdat haa ouder 'op een of andere manier'dood gingen. Ze liep verder door het kraakpand. Ze luisterde goed. Een paar planken zaten los waar als ze erop stond telken een krakend en piepend geluid uit kwam. Ze hoorde de wind zachtjes waaien. Ze voelde zich hier echt goed. Ze keek door de planken door het raam naar buiten. Ze wist waar ze was. Ze mocht dan wel nieuw zijn maar was zeker niet dom. Ze trok haar mes weer uit de houten muur en deed die in het speciale zakje daarvoor. Ze keek rond. Tt ze een krakend geluid hoorde. ,,wie is daar?"vroeg ze en greep gelijk naar haar mes. Ze liet die er echter wel inzitten.

[kort en flut] [het liefste 1 persoon]

Ace slenterde met zijn handen in zijn zakken door het kraakpand, opzoek naar iemand waarop hij eventueel zijn woede op kan afreageren. Hij bleef staan toen hij het fluitende geluid van een mes die door de lucht vloog hoorde, gevolgd door een doffe klap wanneer het mes de muur raakt. Hij verplaatste zijn gewicht van zijn ene been naar het andere waardoor het hout onder zijn voeten kraakte. ,,wie is daar?" klonk de stem van een vrouw door het gebouw. Ace pakte een van zijn werpmesjes en gooide die zo dat het mesje de vrouw net niet raakte en langs hoor hoofd trillend in het hout bleef steken. "Ace Wright, aangenaam." Met een kleine glimlach op zijn gezicht liep hij het maanlicht in zodat de vrouw hem goed zou kunnen bekijken. "En jij bent?" Zoals altijd was er een geamuseerde toon in zijn stem te horen. Hij liet zijn groene ogen Over de vrouw heen glijden en stopte bij jaar ogen. " Wat doet zo een mooie dame als u op dit tijdstip in een kraakpand?" Ace liep langs de vrouw heen en trok zijn mesje uit het hout van de muur. "Want zeg nu zelf, dit is toch niet de plek voor weerloze vrouwen." Deze woorden sprak hij dicht bij de vrouw haar oor uit. Hij was nu zo dichtbij dat er bij iedere andere vrouw een rilling van genot door haar lichaam zou gaan. De meeste vrouwen vonden hem aantrekkelijk, maar meestal kende ze zijn ware aard dan nog niet. Ace kwam graag in kraakpanden om zijn plannen uit te werken en hij hield er niet van dat andere zijn gedachtengang stoorde. Hij bleef de vrouw aankijken terwijl hij zijn mesje terug op zijn plaats stak. Zich afvragend wat ze zou gaan doen.

Ze keek eve in de duisternis. Hij zat daar. Ze wist het zeker. Op dat moment schoot ner een mesje langs har hoofd. Ze voled het met haar ogen en keek er even naar. Tot ze een stem: "Ace Wright, aangenaam." zei hij. ze had ernar gevraagt en had hij een antwoordt gezegd. Toch vondt ze he dom. Opdeze plekken zo laat zou zij echt niet tegen de eerste de beste gek haar naam gaan vertellen.De man stapte in het maanlcht waardoor ze hem even beter kon zien. Ze am hem helemaal op met haar gouden ogen. "En jij bent?" vrog hij. Ze keek even naar het mes. Net doent of ze de vraag niet gehoord had. " Wat doet zo een mooie dame als u op dit tijdstip in een kraakpand?" ging die Ace verder. Hij liep naar haar toe en trok het mesje uit de muur. Ze hield met haar hand het handvat van haar mes vast. Ze keek de man strak aan. Ze had verders nog niets gezegd. "Want zeg nu zelf, dit is toch niet de plek voor weerloze vrouwen." zei hij. Niemand zou haar zomaar weerloos noemen. Mooi hij stond toch dichtbij achter haar. Ze greep haar mes en draaide zich echt snel om. Voordat de man wat had kunnen doen stond ze al achter hem met het mes tegen zijn keel. ,,luister jochie dit is mijn plek ik ben niet weerloos want ik snij zo je keel door midden dus kijk uit"zei ze dreigend. Ze had het gefluisterd in zijn oor. Als zij dat deed werden meeste jongens gek en liepen overal achter haar aan maar deze keer was het dreigend. Ze aalde haar mes weer terug stopte dat weer op zijn plaats en ging voor het licht van de maan dat door de planken heen scheen staan. ,,Rose is de naam" sprak ze rustig. Ja een slachtoffer moest nou eenmaal de naam van de moordenaar weten. Ze schoof haar lange zwarte haar opnieuw naar achter

Ace vertrok geen spier toen de rouw hem vastnam en een mes tegen zijn keel zette. ,,luister jochie dit is mijn plek ik ben niet weerloos want ik snij zo je keel door midden dus kijk uit," fluisterde ze in zijn oor waarna ze het mes terug in haar zak stopte en hem losliet. Hij trok in een vloeiende beweging een stuk of vier werpmesje tevoorschijn, maar deed er voorlopig niks mee. De vrouw ging voor het maanlicht staan zodat je haar net kon onderscheiden en zei haar naam. Ze was mooi, maar niet echt zijn type. "Wel, Rose. Ten eerste: volgens mij ben jij jonger dan mij, dus dat jochie zou ik achterwege laten. Ten tweede: Zo'n kraakpand is van iedereen, alleen gewone mensen komen hier niet." Zijn stem bleef geamuseerd. De vrouw het hem onbewust de toestemming om met haar te spelen gegeven. In een snelle beweging wierphij de mesjes naar de vrouw en pinde haar vast tegen de muur. Normaal gezien hielden de mesjes alleen haar kleren vast, maar het on goed zijn dat hij en stukje van haar huid geraakt had. "Nog maar zo jong en nu al een grote bek hebben." Ace liep naar haar toe en raakte met zijn vingertoppen haar wang aan. "Misschien moet ik je nog even in leven laten?" Hij dacht na om zijn eigen vraag terwijl zijn groene ogen strak in de gouden van Rose keken.

Rose keek eerst naar de man die meteen vier werpmesjes pakte. ,wat is er ben je bang voor een vrouw als ik?"vroeg ze en keek hem aan. Haar stem klonk geamuseerd. "Wel, Rose. Ten eerste: volgens mij ben jij jonger dan mij, dus dat jochie zou ik achterwege laten. Ten tweede: Zo'n kraakpand is van iedereen, alleen gewone mensen komen hier niet." zei hij. ,,ik ben een gewoon mens hoor alleen heb ik een moordenaars instinct"zei ze. Net toen ze klaar was met dat te zeggen werdt ht mesje naar haar geworpen en wert ze met haat mouw van haar jurk tegen de muur gezet. Ze schonk de man een dodelijke blik. Hij mesje had een beetje haar arm geraakt die nu begon te bloeden. "Nog maar zo jong en nu al een grote bek hebben." zei hij. Ze glimlachte even. Met mesje in haar arm snijden was wel vaker gebeurd al sinds haar 7de bijna elke dag. Ze was eraan gewend. Ze keek naar het mes. De man kwam ddichterbij en legde zijn vingers op haar wang. Hij keek haar strak aan. "Misschien moet ik je nog even in leven laten?" vroegg hij. Zijn blik bleef strak in haar ogen staan. Ze greep met een hand het mes en trok dat uit de muur. Ze voelde hoe het nog een keer door haar huid ging. Ze beet even op haar onderlip. Ze gooide het mes weg in een andere muur. Ze greep naar haar wond en keek toen naar haar hand. Hij zat onder het bloed. Ze keek naar de man. Hier zou hij echt niet heel vanaf komen. ze keek hem aan. Ze zou niets doen en niets zeggen. Ze bleef hem maar strak aankijken wachtend op wat hij zou gaan doen.

Bloed liep over de hand van Rose en drupte op de grond terwijl ze het mesje van Ace uit haar mouw trok en ergens anders heen gooide. Ace keek even naar zijn mesje dat nog na trilde in het hout en daarna terug naar de vrouw. Een glimlach speelde om zijn lippen die liet zijn dat hij van deze situatie genoot. "De meeste mensen zouden nu krijsen van de pijn." Hij bewonderde de vrouw wel een beetje, maar liet dit niet merken. "Zeg eens, moord jij voor de kost of voor het plezier?" Deze vraag had hij al aan veel moordenaars gevraagd zonder dat deze mensen wisten dat hij er zelf een was. Meestal liep het dan ook uit de hand en moest hij wegglippen voordat die mannen en vrouwen hun pistool op hem konden richten. Even keek hij terug naar het plasje bloed onder Rose haar hand, als ze er niet snel iets aan zou doen, zou de wond ontsteken. Niet dat hij zich er iets van aantrok, maar hier zaten redelijk veel van die onderzoekers en het zou slecht zijn voor haar moest ze haar arm moeten laten amputeren. Zijn groene ogen gleden terug naar de gouden en bleven erin kijken. Bij de meeste moordenaars zat er een schroefje los, maar Ace zelf was nog goed bij zijn hoofd. Meestal moordde hij voor de kost, maar soms zat er wel eentje voor puur plezier tussen. Met deze gedachte in zijn achterhoofd vroeg hij zich af of er bij Rose wel een schroefje los zat.

Ze keek dodelijk naar de man. Ze keek even naar de vloer er lag al een klein plasje bloed van haar. Ze keek even naar haar jurk nou ja wat maaktehet ook uit. Ze bukte een beetje maar hiel Ace in haar ooghoeken in de gaten. Ze scheurde van de onderkant een stuk stof af en verbond daar haar arm mee. Ze keek naar haar jurk. Verkeerd stond het niet en al te kort was het ook niet nu. Ze glimlachte even en keek weer naar de man. "De meeste mensen zouden nu krijsen van de pijn." zei hij. Ze keek even naar haar arm. ,,ik ben niet zoals de meeste mensen de meeste mensen vn mijn leeftijd zouden nu of bij pappie en mamie zitten of met een vriendje in een uis wonen en ik ben het gewend`zei ze rustig en leunde weer tegen de muur. Nogsteeds stond Ace best dichtbij. Maar ze wou hem niet wegduwen. Zometeen ha hij een geweer bij zich. Zij had nu alleen haar mes maar. Ze keek de man weer aan. "Zeg eens, moord jij voor de kost of voor het plezier?" vroeg hij en keek haar aan. Ze keek even weg. ,,ik moord voor de kost ik ben een huurmoordenaar en af en toe zit er wel wat plezier in`zei ze en keek hem an. ,,en jij?" vroeg ze. Ze voelde haar wond steken maar liet het even gaan. Meeste moordenaars waren gek geworden en deden het alleen omdat ze het leuk vonden. Maar goed. Ze schudde haar hoofd. Met haar hand nogsteeds op haar mes keek ze de jongen aan

,,ik moord voor de kost ik ben een huurmoordenaar en af en toe zit er wel wat plezier in en jij?" Ace knikte goedkeurend, dit was dus een moordenaar die nog een beetje goed bij haar hoofd was. "Voor de kost." Was het enige wat hij zei en hij deed een stap achteruit. Hij wist dat deze jonge dame niet graag had dat hij zo dichtbij stond, dat zag je aan haar blik. "En over die mensen van je leeftijd, klopt niet altijd. Ik zat op mijn twaalfde nog niet eens meer bij mijn ouders, gewon omdat het niet meer kon." De laatse woorden kwamen er zachtjes uit, maar waarschijnlijk had Rose hem wel gehoord. Hij wende zijn blik van haar af en liep naar het werpmesje dat nog steeds in de muur stak, het was nu niet de bedoeling om even de zielige uit te gaan hangen. Na even zijn ogen gesloten te hebben en tot tien te hebben geteld draaide hij zich terug om en liet zich tegen de muur op de grond zakken. Er waren hier toch geen mensen, dus kon hij even goed even gaan slapen. Zijn ogen waren gesloten en zijn ademhaling klonk regelmatig, maar toch hoorde hij alles nog perfect en zou hij kunnen opspringen als er gevaar dreigde.

"Voor de kost." zei Ace enkjel. Ze knikte maar bleef stil. Ze was nou eenmaal niet iemand die veel praate. Ze dacht even na. Ze was vroeger mishandelt. Nou ja dat was verleden daar moest ze nu niet meer aan denken. Ze waren dood. Ze slikte even en zag dat hij naar achter stapte. Ze glimlachte even. "En over die mensen van je leeftijd, klopt niet altijd. Ik zat op mijn twaalfde nog niet eens meer bij mijn ouders, gewon omdat het niet meer kon." hij sprak de laatste woorden zachter uit. Ze hoorde ze wel. Ze keek hem even aan. Wat bedoelde hij was hij er weggehaald waren zijn ouders gestorven? Ze wist het niet. Ze snate niet waarom maar ze was geamuseerd door hem. Ze volgde hem met haar ogen. Hij liep naar het mesje en pakte het. Gelijk verstrakte haar greep op haar mes. Ze zag hoe hij het in zijn speciaal darvoor zakje deed. Ze liet haar mes los en ging weer een beetje ontspanne staan. Ace bleef even staan en draaide zich ten om. Hij liep naar een muur en ging daar tegenaan zitten. Ze hoorde zijn ademhaling rustiger gaan en zijn ogen waren dicht. Hij sliep bijna. Ze keek even om zich heen en liep verder van hem weg. Ze ging daar ook zitten maar wou niet slapen. Ze dacht even aan haar broertje. Ze beet op haar onderlip. Ze miste hem. Best raar voor een moordenaar dat ze iemad miste. Ze sloot haar ogen maar bleef wakker

Ace hoorde hoe Rose aan de andere kant tegen de muur ging zitten en deed zijn ogen een stukje open. Hij pakte terug een van zijn werpmesjes en begon ermee te spelen. "Waarom ben jij een huurmoordenaar geworden?" Rustig gooide hij het mesje in de lucht om het daarna weer op te vangen. Zo bleef hij een tijdje zitten totdat hij het mesje verkeerd vast pakte en het een diepe snee in zijn hand veroorzaakte. Zacht vloekend pakte hij een stuk stof dat hij altijd in zijn broekzak had zitten voor noodgevalen en verbond zijn hand. Toen dat gedaan was keek hij Rose terug aan terwijl hij weer begon te spelen met zijn mesje. Na een tijdje stopte hij het mesje terug weg, pakte zijn zwaard en begon het lemment te slijpen. Je kon zien dat hij zich dood verveelde. Ineens werd de deur van het kraakpand dicht geslagen en verscheen er een kleine glimlach om Ace's lippen. Zijn klus was net gearriveerd.

Rose keek naar Ace die verveeld met zijn werpmes begon te spelen. Ze glimlachte even. "Waarom ben jij een huurmoordenaar geworden?" vroeg hij. Ze slikte even. Hier wou ze geen antwoordt op geven. Gelukkig voor haar pakte hij op dat moment het mes verkeerd vast en sneed hij in zijn hand. Ze lachte even. ,,doet het pijn?"vroeg ze en keek hem aan. Ze had het ook gevoeld maar voelde ht nu bijna niet meer. Ze zag hem spelen met zijn zwaard. Opeens hoorde ze een deur dichtslaan. Sneller dannormaal stond ze op en pakte haar mes. Ze hield hem dreigend naar Ace dat hij daar mooest blijven. Ze keek even rond en liep toen half naar waar de dmeur was. Ze zag en klein jongetje met zijn moeder lopen. Ze glimlachte. Teminste ze dacht dat het zijn moeder was het zou natuurljk ook wat anders van hem zijn. Ze liep terug naar Ace. ,,een klein jongetje en een vrouw is dat voor jou?"vroeg ze alsof het iets kleins was. Ze leunde tegende muur. Ze pakte even een foto uit haar zak. Die jongen die jongen had z moeten oden. Maar de jongen op de foto was ouder dan het jongentje die beooi die moest ze hebben. Ze keek achter zich. Het was donker en stil. ,,hey"zei ze tegen de drie mensen. Ze liep naar beneden en liep naar de oudste jongen. Hij was ongeveer van haar leeftijd. Ze glimlachte verleidelijk naarm hem. ,,ik be Rose"fluisterde ze in zijn oor. Ze voelde de man zowat smelten leek het wel. Dit was mooi zo ging het goed. Ze trok dejogen mee naar de muur in de hoek. Waar zou nu stonden was het donker dus de andere twee mensen konden ze niet zien. Ze legde haar vingers op zijn lippen. Toen legde ze haar hand helemaal op zijn mond zodat hj niet kon gillen en stak een mes in zijn borstkas. Ze voelde zatg zijn lichaam zich spande. ,,ssst alles is zo voorbij het is zo over"zei ze rustig en keek naar zijn ogen die langzaam in de oogkassen rolde en de oogleden die zich sloten. Toen stopte hij met ademen. Hij was dood. Ze glimlachte even. Ze haalde et ms uit de borstkas en stopte die in het zakje. Ze liet het lijk vallen. Ze liep weer rustig naar boven zonder de andere twee mensen aan te kijken. Ze zette een vinkje op je foto van de jongen. Die stopte ze weer in haar zat. Nou nog die andere drie zien te vinden. Ze keek naar ace en veegde het bloed van haar hand weg

Rose nam de oudste jongen mee naar een donker hoekje. Zelf bekeek Ace de vrouw eens goed, ze was veel te struis om een vrouw te zijn. Met een snelle bewegen trok hij de pruik van de man zijn hoofd en keek naar diens gezicht. Kalm haalde hij de foto uit zijn broekzak en vergeleek de man op de foto met de man die hem nu met grote ogen aanstaarde. Dit was de man die hij moest hebben, perfect. In een vloeiende beweging trok hij een van zijn mesje uit het zakje en stak het in de keel van de man. De jongen die er nog bij stond begon te schreeuwen en liep het pand uit. Na een tijdje trok Ace zijn mesje terug en viel de man levenloos op de grond. Hij slenterde terug naar zijn plekje tegen de muur en liet zich naar beneden zakken. "Straks een brief sturen," mompelde hij in zichzelf terwijl hij een pen uit zijn zak haalde en een kruisje op zijn hand zette. "Die kleine is gaan lopen. Als je hem ook moest hebben zou ik nu maar gaan," zei hij tegen Rose terwijl hij zijn mesje schoon veegde.

[inspiloos ;(]

"Straks een brief sturen," hoorde ze Ace mompelen. Ze keek even naar de jongen die ze hadgedood. Hij leek zo onschukldig waarom zou iemand hem dood willen hebben. Nou ja ze had extra betaald dus dat deed ze wel. Ze trok haar mes terug en veegde die even af aan de kleren van de jongen. Ze vroeg nooit waarom ze dood moesten.Soms zeiden ze het soms niet. Ze keek even om naar Ace die iets tegen haar wou gaan zeggen. "Die kleine is gaan lopen. Als je hem ook moest hebben zou ik nu maar gaan," zei hij. Ze keek even om zich heen. Ze moest het jongentje niet hebben. Ze liep naar het raam. ,,nee ik moest hem niet maar hij weet teveel`zei ze en sprong soepel uit het raam. Ze keek even rond. Daar rende hij hij was jong dus kon nog niet zo snel rennen. Ze rende eerachter aan en pakte het jongetje bij zijn arm. Hij begon hard ze gillen. ,,rustig maar ik doe je niet`zei ze met een zoete stem. ,,nee laat me los`schreeuwde de jongen. Ze zuchtte. Als hij niet mee wou dan toch maar. Ze pakte haar mes en stak die zo snel mogelijk in de nek en sneed die door. De jongen had er gelukkig weinig van gevoeld. Ze pakte het levenloze karkas op en nam het mee naar het huis. Ze gooide het op die van de jongen in de hoek. ,,zo`zei ze terwijl ze opnieuw door het raam sprong en daarna haar mes weer afveegde.

,,nee ik moest hem niet maar hij weet teveel` Ace keek niet eens op toen Rose het raam uit sprong. Hiij was terug met zijn mesje aan het spelen en was in gedachten verzonken. Wanneer zou hij Elena terug zien? Hij had gehoord dat ze invastigator was geworden en een van de besten was. Zou ze hem komen arresteren og hemjuist beschermen? Ace had niet eens door dat Rose erug was en schrok zich half dood toen hij haar stem hoorde. Natuurlijk herstelde hij zich snel en keek haar aan. "Wat zou je doen als je zus een invastigator was?" Ok, Elena was zijn echte zus niet, maar toch beschouwde hij haar als eentje. Een jonger zusje die hij in bescherming moet nemen. Even probeerde hij haar terug voor de geest te halen: Ros haar dat in twee lange staarten zit, grijze ogen, schattig als ze glimlacht. Zou hij het aan kunnen als ze dood is? Zijn ogen gleden naar de drie lijken in het gebouw, nee dat kon hij niet. Waarschijnlijk zou hij zichzelf van kant maken als Elena dood is. Hij richte zijn groene ogen terug op Rose en wachte haar antword af.

Rose keek even naar Ace maar liep toen naar de trap. Ze ging zitten. Ze keek even naar haarmes en begon en een beetje mee te spelen. Ze gooide het in de muur, net boven het lijk. Ze kneep haar ogen even dicht. Wat zou ze ervan vinden als haar broertje of haar beste vrien daar zou liggen. Maar ze was hen allebij vroeger kwijtgeraakt. "Wat zou je doen als je zus een invastigator was?" zei Ace. Ze schrok op van zijn stem en opende haar ogen. Ze zuchtte. Haar beste vriend wou altijd invastigator worden. Ze slikte en keek hem even aan. ,,ik zou het niet weten kijken wat zij zou doen als je bij haar in de buurt kwam"zei ze rustig en keek toen weer naar de liken. Haar broertje een invastigator ze moest er niet aan denken. Maar hij wou er niet aan denken dat zij een mopordenaar was geworden. Ze schudde haar hoofd even. Ze moest niet zoveel aan hem denken. Ze keek even naar Ace. ,,hoezo?"vroeg ze en keek hem aan. Ze slikte even en liep naar haar mes om die te pakken. Ze pakte de foto van de oudste jongen en liet die op de lijken vallen. ,,zometeen maar een keer bellen dat hij vermoordt is"zei ze zachtjes tegen zichzelf en liep naar Ace toe. ,,is er iets aan de hand?"vroeg ze. Ze kon een beetje pijn in zijn ogen vinden.

-flut i no-

Ace keek op toen Rose voor zijn neus stond. "Nee er is niets," zei hij botter dan bedoeld terwijl hij opstond en naar het raam liep. Hij keek hoe mensen snel voorbij het kraakpand liepen en kinderen naar hem lachte als ze hem zagen terwijl ze door hun ouders meegetrokken werden. Het leven in deze stad was moeilijk voor gewone mensen omdat hier overal Killers en invastigators rondliepen. Niet dat het hem war kon schelen, maar soms dacht hij erover na hoe zijn leven er het uitgezien als hij niet was beginnen te moorden. Met een zucht draaide hij zich terug om en keek Rose aan. "Een meisje die als een zus voor me is is een invastigator. Ze heeft al een goede reputatie opgebouw en aangezien ik op de tweede plaats van hun moordenaarslijst sta willen ze me zo snel mogelijk achter slot en grendel zetten. Dus ik vraag me af ofdat ze op me zou schieten als ze me ziet." Hij liep terug naar de muur en leunde ertegenaan terwijl hij Rose's reactie afwachte.

[kort]

"Nee er is niets,"zei hij bot. Ze schrok er even van.,,sorry hoor ik wist niet dat je boos zou worden`zei ze. Ze keek kil naar de muur. Haar broertje zou hij dood zijn? Er was al zo vaak gevraagt of ze hem kon vermoorden. Ze had het gewoon niet gedaan. Ze pakte een paar foto's uit haar zak van hem. Die had ze gehad toen er gevraagt werdt of ze hem wou vermoorden. Wat had hij gedaan dat hij werdt gezocht. Dat zij nummer drie op de lijst van meest gezochten was snapte ze wel maar haar broertje deed nooit een vlieg kwaad. "Een meisje die als een zus voor me is is een invastigator. Ze heeft al een goede reputatie opgebouw en aangezien ik op de tweede plaats van hun moordenaarslijst sta willen ze me zo snel mogelijk achter slot en grendel zetten. Dus ik vraag me af ofdat ze op me zou schieten als ze me ziet." legde Ace uit. Ze luisterde naar hem maar reageerde er niet op en keek hem niet eens aan. Ze sloot haar ogen. Ze had hier geen zin in. Ze was al boos genoeg dat haar beste vriend ooit invastigator was geweest en daardoor uit haar leven was verdwenen. ,,ik ga je helpen ik wil niet dat jij haar daardoor kwijt raakt. Ik weet hoe dat is ik ben daardoor mijn beste vriend kwijtgeraakt uit mijn leven want ik ben nummer drie op hun lijst" zei ze rustig. Ze opende haar ogen weer even. Ze keek hem even aan. Ze moest hem wel helpen. Ze keek naar haar mes en speelde er even mee. Ze voelde de snee in haar arm maar reageerde e niet op.

,,ik ga je helpen ik wil niet dat jij haar daardoor kwijt raakt. Ik weet hoe dat is ik ben daardoor mijn beste vriend kwijtgeraakt uit mijn leven want ik ben nummer drie op hun lijst" Ace knikte terwijl hij opstond en op zijn handen tegen de muur ging staan. "Moet een beetje energie kwijt," zei hij als uitleg terwijl zijn hoofd langzaam rood werd van het bloed dat naar zijn hoofd stroomde. Na een paar minuten begon zijn hoofd pijn te doen en ging hij terug op zijn voeten staan. Hij nam een krijtje uit zijn broekzak en begon een roos tot in de kleinste details te tekenen. Toen 'ie af was zette hij er in sierlijke letters Elena onder met daaronder de tekst: I will find you, but ant you see me? Kalm tekende hij bijna heel de kamer vol, tot alles vol stond en hij nergens geen plaats meer had. Hij legde een laatste hand aan een soort portret van Elena en ging terug zitten.

[kort& flut I'm Sorry]

Rose keek even naar zijn knik. Hi ging op zijn handen staan tegen de muur. Ze glimlachte even. Eerst wist ze nietg waarom tot hij de uitleg "Moet een beetje energie kwijt," zei. Ze knikte even. Ze maakte een ratslag en daarna een flik flak. ,,en zo raak ik min ennergie kwijt`zei ze. Ze glimlachte even en kee hoe hij tekende. Toen hij zoveel moeil°te voor Elena deed kreeg ze tranen in aar ogen. Ze had haar beste vriend ook zo graag terug maar zij had het opgegeven. Ze beet op haar ondelip en vocht tegen de tranen. Hij mocht haar niet zien huilen. Ze keek naar de portret. Het was wel een mooi meisje. Ze voelde een traan over haar wangen stromen. Ze veegde hem snel weg. Nee ze had gen gevoel meer. Ze sprong op en sprong weer soepel uit het raa. Ze voelde een tweede traan over haar wang stromen. Ze kee buiten even om zich heen. Waar moest ze heen. Er was toch niemand die haar miste niemand die haar echt nodig had. Ze ging tegen d mur aan zitten buiten en trok haar knieen naar zich toe. Ze verstopte haar gezicht en begon te snikken. Ze had nooit graag dat iemand zag dat ze echte emotie´s had