my little sister... Kaori.....

Hope zat voor een graf steen in het gras,'' kaori..'' fluisterde hij. Hij keek naar de sterren en dacht aan de moord op zijn zusje. Ze werd vermoord toen we naar huis liepen door een jonge, ik kon niet veel zien omdat het donker was, hij had mij bedreigd en in mijn buik gestoken en haar vermoord. Het enigste wat ik nog kon zien was dat hij groene ogen had,'' ik had wat moete doen'' zei hij met verdriet in zijn stem. De politie ging geen onderzoek starten omdat er hier zoveel morden werden gepleegd Er kwam een traan over zijn wang, maar die veegde hij gelijk weg. ze''Emotie in deze stad zou je dood kunnen betekenen'', hij stond op en keek even vol verdriet naar het grafsteen van zijn zusje,''Kaori,'' ''ik zal je moordenaar vinden en hem vermoorden'' zei hij met geen enkele emotie. Hij deed zijn cappuchon over zijn hoofd, en liep weg. De afgelopen jaren waren niet altebest, er werd steeds meer gemoord en vooral door de mensen waar je het niet eens zou verwachten. Hope was dus altijd op zijn hoede, en vertrouwde dus hellemaal niemand. Daarom had hij dus altijd een pistool bij zich. Hij pakte ijn pistool uit zijn broekzak en keek er naar



-flut en kort

Ace liep op zijn gemak Over de begraafplaats heen. De meeste van zijn slachtoffers lagen hier en soms stopte hij als hij een bekende naam zag. Deze keer kneep hij zijn ogen tot spleetjes toen hij de naam van zijn laatste slachtoffer zag staan: Yannick Deams. Even kwam er een glimlach op zijn gezicht te staan. Die man was redelijk moeilijk geweest. Het was de einige man die na een paar uur door had wat Ace ech was: een huurmoordenaar. Hij had proberen ontsnappen, maar Ace had een van zijn mesjes naar hem gegooid die hem in Yannicks achterhoofd terecht kwam. De man was opslag dood geweest en Ace had rustig zijn mesje uit zijn achterhoofd gehaald en was op zijn dooie gemakje langs de brandtrap terug de straat op gegaan. Hij werd uit zijn gedachten gehaald toen hij iets zag bewegen. Een jongen had een pistool boven gehaakt en leek het te bekijken. Ace richte zijn groene ogen op de jongen en nam hem in zich op. Ergens kwam hij hem bekend voor, maar hij wist niet juist van waar. Ace's blik gleed terug naar het pistool in de handen van de jongen en keek er vuil naar. Zijn ouders waren vermoord met zo'n ding, dus zelf zou hij het nooit gebruiken. Kalm haalde hij een van zijn werpmesjes uit het daarvoor bestemde zakje aan zijn riem en liet het tussen zijn vingers heen glijden. Hij was niet van plan het te gebruiken, maar dat kon veranderen als de jongen zijn pistool ging gebruiken.

Hope ging voor een boom staan en oefende om te richten, hij schoot een keer en kwam precies in het midde van de boom terecht. Hope zuchte en keek weer naar het pistool,'' ik doe dit alleen voor jouw kleine zus, een moord dat zou toch niet zo erg zijn'' zei hij met ongelukig gezicht, hij zag de beelden nog voor zich hoe zijn zusje werd vermoord
''aaaw! Hope doe niet zo gemeen !!'' zei Kaori terwijl ze aan Hopes arm hing. '' Kaori we moeten echt naar huis het is hartstike laat joh!'' zei Hope. Kaori keek geiriteerd naar Hope en liep snel door een straat in. Hope zuchte en liep snel achter haar aan, Hope keek omzich heen'' hmmm Kaori weet je zeker dat we goed gaan??'' zei hope met een verbaasd gezicht. Hope keek omhoog naar een lantaarnpaal die uit en aan ging. Kaori draaide om en opende haar mond maar deed hem met grote ogen dicht.'' Kaori?? wat is e...'' Hope voelde wat op zijn rug '' blijf staan en bemoei je er niet mee anders kan het slecht met je aflopen'' zei een jonge in zijn oor, en pakte Hopes arm zodat hij niet kon bewegen.
'' laat me los!'' Hope kwam uit zijn greep en rende naar zijn zusje. ''wat moet je van ons freak'' riep hij boos uit, de jonge grinnekte en liep langzaam naar Hope Hope kon hem niet zo goed zien omdat het zo donker was. Kaori gilde toen ze zag dat de jonge een mes uit zijn zak haalde. De jonge kwam snel aan rennen met zijn me op Hope gericht, Hope probeerde te ontwijken maar het was al te laat. '' dat komt er nou van als je met andermans zaken bemoeid'''de jonge haalde het mes uit zijn maag en liep naar Kaori. Hope viel op de grond en zag nog net de dat hij groene ogen daarna werd alles zwart,
Hope schrok wakker uit zijn gedachte omdat hij wat hoorde. Hij stond op en pakte zijn mes weer uit zijn broek zak'' wie is daar!''

De jongen leek in gedachten verzonken te zijn. Ace keek nog even naar de jongen en wilde net verder lopen opzoek naar nog meer bekende namen, maar hij had nog geen stap verzet toen de jongen ineens een mes uit zijn broekzak pakte. ''wie is daar!'' Even zuchte Ace, dit was een voorbeeld van een tiener die dacht at hij met en mes kon omgaan. Met zijn werpmesje nog steeds in zijn hand liep hij langzaam op de jongen af. "Ben je zeker dat je dat ding wilt gebruiken?" vroeg hij met een knikje naar het mes in de hand van de jongen. Zijn ogen gleden naar die van de jongen en weer kwam het gevoel dat hij hem ergens van kende. "Wat is je naam?" Ace was goed in het onthouden van namen, dus misschien wist hij waar hij deze jongen van kenden als de jongen zijn naam zei. Op zijn gemak ging hij op een van de grafstenen zitten en bleef de jongen vragend aankijken. Na een tijdje wende hij zijn blik van de jongen af en keek naar de grafstenen die het dichts bij hem stonden. Even sloot hij zijn ogen en vroeg zich af of zijn ouders een respectvolle begrafenis hadden gekregen. Waarschijnlijk wel, zelf kon hij er niet bij zijn omdat hij te druk bezig was met zijn training. Overal in de stad haaden posters opgehangen met zijn foto erop omdat hij niet alleen niet kwam opdagen op de begrafenis, maar ook nooit meer gezien werd. Na een tijdje opende hij zijn ogen weer en keek terug recht in die van de jongen.

Hope keek naar de jongeman die in zijn richting kwam,''"Ben je zeker dat je dat ding wilt gebruiken?" zei hij, hij luchte van opluchting en deed het mes trug,''sorry u liet me schrikken'' Hope was meestal wel beleefd tegen mensen die hij niet kende, de jongeman ging op een grafsteen zitte,Hope keek even naar de boom die naast hem stond "Wat is je naam?" Hope keek hem weer aan en twijfelde of hij zijn naam wel moest zeggen, maar ja wat had hij te verliezen. ''Hope striker'' zei hij met een grijns op zijn gezicht ''en u??'' Hope keek de man aan. even dacht Hope of hij de jongeman kende maar van waar..

Hope dacht na maar kon er niet op komen. Hope ging weer tegen de boom zitten, en zuchte. Hope kreeg rilling over zijn rug toen hij zag dat de de jongeman hem doordringend aan keek, Hope keek snel weg en keek naar de sterren. Na een tijdje bekeek Hope hem top tot teen, zijn ogen bleven haken bij zijn hand, hij had een werp mesje in zijn hand. Hope slikte en keek naar het graf van mijn zusje een eindje verderop waar hij der straks was.

''Hope striker'' De naam was nog maar net gezegd of Ace's ogen werden al groot, maar hij herstelde zich vrijwel meteen. Beelden van een meisje en een jongen speelde zich af voor zijn ogen:

Hij had de opdracht gekregen om een meisje te vermoorden. Ze moest dood gewoon omdat ze een wedstrijd ofzo had gewonnen die de dochter van de man wilde winnen. Ace had er zich niet veel van aangetrokken en was opzoek gegaan naar het meisje. Na een tijdje had hij haar gevonden terwijl ze met haar broer door een steegje liep. ''aaaw! Hope doe niet zo gemeen !!'' Nog voor hij twee passen had kunnen zetten keek het meisje zijn richting uit. Toen ging alles snel. De jongen draaide zich naar hem om, maar voor hij iets kon doen had Ace zijnarm al vastgepakt en hield die zo dat de jongen moeilijk los kon komen. ''blijf staan en bemoei je er niet mee anders kan het slecht met je aflopen.'' Had hij in diens oor gesist, maar de jongen kon zich losrukken uit zijn greep en liep naar het meisje toe. "Wat moet je van ons, freak!" Je kon zijn dat de jongen boos was, maar het woord freak was teveel voor Ace geweest. Hij trok zijn mes uit zijn riem en stak de jongen in diens maag. ''dat komt er nou van als je met andermans zaken bemoeid.'' Hij vond het niet fijn om mensen die niet bij zijn klus hoorde pijn te moeten doen, maar in dit geval ging het niet anders. Ace trok zijn mes terug los en vermoorde het meisje.

Ace schuude met zijn hoofd om de gedachte naar de achtergrond te dwingen. "Ace Wright," antwoorde hij op de vraag van de jongen en keek hem aan. Hope had een blik op zijn werpmes geworpen en slikte. Rustig stopte Ace het mesje weg en speurde de begraafplaats af naar het graf van het meisje.

"Ace Wright," zei de jonge man, Hope glimlachde even en zag dat hij het mesje weer in zijn zak deed '' Dankje'' zei Hope lachend. Hope keek naar Ace '' mijn zusje is hier begraven'' zei Hope met een verdrietig gezicht. Hij wees naar een grafsteen aan het einde van de begraafplaats'' Kaori striker'' zei Hope met een grijns op zijn gezicht,'' ze was mijn enige zusje en mijn enige familie met mijn moeder maar die was na de dood van zijn zusje vertroken en nooit meer trug gekomen'' Hope zuchte '' dus nu leef ik alleen'' Hope deed zijn handen in zijn zakken. en keek voor de zoveelste keer naar de sterren, het was een heldere nacht, de bladeren zweefde over de grafstenen. Hope keek naar Ace '' hmm ken ik jouw ergens van? vroeg Hope, Hope keek Ace doordringend aan, Ace zijn ogen kwamen Hope ergens bekend
voor, maar van waar?

Ace stondop van de grafsten en liep naar de plek die Hope had aangewezen. Ja, dat meisje kende hij nog, hij vond het spijtig dat ze had moeten sterven. Ace draaide zich terug om en ging terug op zijn vorige plekje zitten. '' hmm ken ik jouw ergens van?" Hope keek hem strak aan. De meeste mensen zouden hebben weg gekeken, maar Ace keek zonder een spier te verrekken terug. Het kon zijn dat de jongen hem herkende, maar hij was er klaar voor moest Hope ineens beginnen te schieten. "Ik zou niet weten waarvan je mij moet kennen," zei hij schouderophalend. Hij bleef de jongen in de ogen keken terwijl hij alle mogenlijkheden overdacht om hier weg te kunnen raken moest het uit de hand lopen. De jongen vermoorden was een optie, maar hij vermoorde alleen mensen die bij zijn klus hoorde. Optie een was dus uitgesloten. Waarschijnlijk zou hij achter een grafsteen springen meost de jongen beginnen te schieten. Dan kon hij nog altijd zo proberen weg te komen.

"Ik zou niet weten waarvan je mij moet kennen," zei Ace schouderophalend. Hope dacht even heel diep na. groene ogen, groene ogen waar heb ik die eerder gezien.dacht Hope,Hope voelde wat tegen zijn benen, hij keek naar beneden en zag een wit katje. Hope keek met verbaasde ogen naar het diertje en herinnerde zich de vorige nacht

op Hope's gezicht zaten bloed spetters en op zijn kleding, in zijn hand had hij een bebloed mes vast ,hij keek naar het verminkte lichaam op de grond''hmmm dat ging makkelijker dan ik had dacht '' Langzaam kwam er een plas bloed onder het lichaam vandaan en vulde het gang pad, Hope hurkte bij het lichaam neer en liet een foto op hem neer vallen''das een,nog meer te gaan'' Hope vermoorde alleen mordenaars en mensen wie hij niet mocht, de rest boeide hem niet zo veel. Hope stond op, en keek nog een keer naar het lijk met een emotieloze blik'' Sayonara.'' zei hij terwijl hij zich omdraaide en naar de trap liep. Na een tijdje stond hij bij de raam wie hij der straks had ingegooit om binnen te kunne komen ,hij sprong uit het raam. Hope keek omzich heen of er iemand hier was, maar er was niks tezien. Hope wou naar de uitgang lopen toen hij ineens iets hoorde, hij draaide zich met een ruk om'' wie is daar! zei hij, geen antwoord''wie is daar!!'' zei Hope met een geiriteerd gezicht. Opeens kwam er een klein wit katje uit de bos en liep miauwend naar hem toe. Hope zuchte van opluchting en knielde bij het diertje neer'' wat doe jij hier'' zei Hope met een echte glimlach terwijl hij hem aaide

Hope schrok op uit zijn gedachte''wat doe jij hier?''