Need some sugar

Een wat vreemd uitziend persoon slofte met zijn handen diep in zijn zakken weggestopt over het parkterrein, zichzelf nauwelijks een weg banend door de stervens drukke menigte waardoor mensen vaak genoeg tegen hem opbotsten. Zijn vage grijszwartige ogen waren op de zwaar vervuilde grond voor zijn schoenloze voeten gericht, die er overigens uitzagen alsof hij ze zo elke minuut wast, aangezien er geen enkel spoor van viezigheid te bekennen was.. Hij voelde er weinig voor op te kijken en voorbijgangers aan te kijken. Hij keek nu toch wel even om zich heen, op zoek naar een supermarkt, want aangezien L geen thee drinkt zonder suiker .. moest hij wel suiker gaan halen. Normaal liet hij anderen dat doen, maar vandaag dan weer niet. Hij liep richting een winkel genaamd 'Sale&Sale!', oftewel ergens waar je wat kan kopen. L hoopte in zijn zoektocht naar suiker, suiker te vinden hier, maar dan moest hij eerst de winkel inlopen, en het was al zó licht daar .. L slaakte een diepe zucht, en liep met gesloten ogen de winkel binnen.

Hope liep in de supermarkt boodschappen te doen, hij had nu bijna alles alleen suiker ontbrak er nog in zijn mandje. Zijn blik ging van links naar rechts en weer trug, zijn blik viel op iets wat heel erg op suiker leek aan de andere kant van de gang. Hij liep er naar en pakte het pakje '' jep suiker'' zei hij zacht, hij keek op het pakje en las het etiket. Hope ag opeens beweging uit zijn ooghoek en zag dat het een jongeman was, zwart haar, zwarte ogen, zwarte hmmm wallen, wit t-shirt en een donker blauwe broek, Hope dacht gelijk moordenaar. Maar ja je moet niet altijd op het uiterlijk gaan,maar voor het geval dat hield Hope hem wel vanuit zijn ooghoeken in de gaten. Vertrouw niemand was de numer een regel voor Hope, en voor het geval dat had hij altijd een pistool in zijn zak. Hope deed het pakje suiker in zijn mandje en wou weg lopen.

Elena huppelde door de winkel en smeet vanalles in haar mandje. Ze had al lang geen boodschappen meer gedaan omdat ze te druk was geweest met moordenaars op te sporen. Vele van die mannen hadden haar uitgelachen omdat ze klein was voor haar leeftijd, maar dat was dan ook het laatste wat ze deden. Ze stopte even met lopen en keek naar wat ze nog moest hebben. Frisdrank en... suiker! Eerst liep ze naar de afdeling waar frisdrank stond en mikte een paar flessen cola haar mandje in. Daarna moest ze terug langs de ingang lopen om naar de rekken te gaan waar suiker stond. Terwijl ze naar de ingang liepkwam er een man op blote voeten en met zijn ogen dicht de winkel binnen. Elena de man even raar aan, maar schonk er niet veel aandacht aan. Net toen ze de gang in wilde lopen waar de suiker stond botste ze tegen een jongen aan. "Oh, sorry," zei ze vlug en gritste het pak suiker van de grond. Ze hield het even in haar hand terwijl ze de jongen in zich op neemt. Misschien een beginende moordenaar, aangezien er iets in zijn broekzak stak in de vorm van een pistool. Elena zelf had haar pistolen keurig in een houder onder haar jasje zitten, zodat ze haar pistolen makkelijk kon trekken, maar ze onzichtbaar waren voor diegene die haar vluchtig bekeken. Met een glimlach duwde ze het pak terug in de handen van de jongen en besloot om hem een tijdje in de gaten te houden. Vluchtig keek ze nog even over haar schouder naar de man met de zwarte haren en blote voeten. Ze vond hem er intressant uitzien, maar om al meteen naar hem toe te lopen. Nee, dat deed ze niet.

L keek naar de twee personen, nadat hij gewend was aan het licht. Hij slofte door de winkel, op zoek naar suiker of iets anders zoets. Hij zag dat de jongen, die er nogal verdacht uitzag, een pak suiker pakte. Het meisje was waarschijnlijk lid van de R.C.R.O, oftoewel Rokurou Crime Research Organisation, een organisatie met veel agenten, die zich tot in de bodem van de criminaliteit verdiepen. L was hier ook lid van, terwijl niks van hem bekend was. Alleen 'L' was bekend, over de hele wereld. L keek naar de jongen en het meisje. Ze zagen er allebei wel interessant uit. Van het meisje had hij ooit wel gehoord, en hij had ook ooit een dossier van haar gelezen. Hij wist het bijna volkomen zeker dat dat dat ene meisje was. L liep naar de twee toe, trok het pak suiker uit de hand van de twee, en liep naar een rij, waar ze aardbeienjam hadden. Hij trok zonder aandacht te schenken aan de mensen die hem raar aankeken de fles aardbeienjam open, en goot er wat van in L's mond. Hij deed de fles dicht, en zette hem terug. Hij liet een kort genietend geluidje horen, waarbij hij zijn mond afveegde met zijn blote hand. Hij liep naar de kassa, en gooide het pak suiker op de loopband.

Hope keek naar het meisje wie tegen hem aan was gekomen'' is niet erg hoor'' hij glimlachde even, op de een of andere manier kwam het meisje bekend voor. Hij dacht even na maar kon er niet op komen. Ze pakte mijn suiker op en wou hem aan mij geven, Hope zag wat in zijn ooghoeken. De jongeman van der net pakte mijn suiker en liep weg, Hope keek verbaasd naar de jongeman die aardbeienjam in zijn mond goot en het potje weer trug zette en naar de kassa liep. Hope pakte opnieuw een suiker pakje en een voor het meisje'' had jij ook suiker nodig" zei hij glimlachend. Hope liep naar het plankje waar het lege potje stond en pakte dat. Hij liep naar de kassa en zette zijn spullen neer op de loopband en het potje waar niks meer inzat en zei tegen de mensen'' hheee sorry hij had honger, ik betaal het wel hehehe'' zei hij met een nep lach.
De mensen keken niet meer raar naar hem, Hope zuchte van opluchting. en pakte zijn portomenee.

Elena keek de man met een opgetrokken wenkbrauw aan terwijl hij de suiker uit haar hand gritste en ermee naar de kassa liep. Haar blik gleed terug naar de jongen die een niuew pak suiker pakte en dat een haar gaf. ''had jij ook suiker nodig?" Deze jongen was beslist niet zoals andere moordenaars, maar hij was nog jong dus het kon veranderen. "Ja, dankje." Ze legde het pak in haar mandje en liep de jongen achterna naar de kaase terwijl ze haar blik op de man gericht hield. Ze had hem al eens eerder gezien, maar wist niet echt waar. Ze liet een verontwaardigd kreetje horen toen de man een potje aarbeienjam open deed, eruit at en dan weer terug zette. De jongen voor haar pakte het potje en betaalde het. Elena betaalde haar eigen spullen en liep de man met de zwarte haren achterna. Het kon haar niets schelen dat hij het merkte of niet. Ze moest gewoon weten waar ze hem van kende. Even keek ze achterom naar de jongen en stak haar hand op. "Dank je voor de suiker." Ze wierp hem een gemeende glimlach toe en liep door tot ze naast de man stond. "Ken ik jou ergens van?" vroeg ze terwijl ze de man doordringend aankeek. Ze vond het nog altijd onbeleefd dat hij gewoon uit iets had gegeten wat hij niet eens betaald had.

L keek even terug naar de twee personen, maar trok zich niks van anderen aan, aangezien de mensen hem raar aankeken. Wat wel opviel, was dat L nog altijd supergrote wallen had, terwijl hij altijd goed slaapt, en ook lang genoeg. Hij keek om zich heen, en mensen schrokken daarvan, alsof hij een serie moordenaar was. Sjezus.. Hij keek de jongen aan. Wie had hem toestemming gegeven om het voor hem te betalen? Huhmpff' Hij liep de winkel uit, maar keek nogsteeds uit zijn ooghoeken naar de personen. Hij was geen freak. Nee, dat waren ze op de kermis en bij 't circus. Irritante alledaagse mensen dan ook. De enigste die hem normaal aankeken waren mensen die hij kende, met name Watari, degene die hem altijd al steunde, en dat nog steeds doet. Hij kende Watari al jarenlang, aangezien hij hem in het 'Wammy House' al kende. Watari wist ook dat L L was. Nu hij erover nadacht .. Hij kende zichzelf als L, dus hij moest zichzelf maar een andere naam gaan noemen. Hideki Ryuzaki, een schuilnaam op school van L. Ja, dat ging hij gewoon gebruiken. Van nu af aan was hij als alledaags persoon 'Ryuzaki' met de achternaam 'Hideki', en als Investigator of wat dan ook 'L'. Ja, dat zou wel kunnen. Hij keek op naar het meisje. 'Hmm?' antwoordde hij nors naar het meisje toe.