why are some people so stupid?

Elena rende door de steegjes heen terwijl ze haar ogen op de man voor haar gericht hield. Die man had al en hel deel moorden op zijn geweten staan en moest dringend achter de tralies gezet worden. Behendig ontweek ze de kogel die de man had afgeschoten en rende verder. Vanuit haar oghoek zag ze een regenpijp die tegen een van de gammele huisje stond, pakte het vast en klom het dak op. Ze sprong vanhet ene naar het andere huisje terwijl ze de man geen moment uit het oog verloor. Ze trok haar pistolen uit de holsters en richte op de benen van de man. Veel schade richte haar kogels niet aan omdat ze te hoog stond. Met een salto sprong ze van de daken af en lande met beide voeten op de grond. Snel rende ze verder en kon de man bij de pols grijpen, maar nog voor ze haar vingers fatsoenlijk om de pols geslagen had rukte de man zich al los en schoot in haar schouder. Een geschrokken kreet kwam over Elena's lippen, maar ze herstelde zich snel en liep terug achter de man aan, de pijn in haar schouder negerend. Ze had de man bijna voor de tweede keer te pakken toen ze ineens tegen iemand aanliep en op de grond viel. Luid vloekend keek ze toe hoe de man achter de volgende bocht verdween. Die zou ze nooit meer kunnen inhalen. Met een woedende blik in haar ogen stond ze op en keek de persoon waar ze tegen was gelopen woest aan.

Haar agent had zich weer flink in de problemen gekregen. Hij had moeten infiltreren in het criminele netwerk en Grace had gehoopt dat hij het spel zo had kunnen spelen dat ze het niet doorhadden. Jammer genoeg was het brein waar zij naar op zoek was hem doorgehad en had het voor elkaar gekregen alle moorden op haar assistent af te schuiven. Grace beet op haar lip, een zenuwtrekje van haar dat altijd opspeelde als er iets vreselijk misging. Ze had zelf moeten infiltreren, maar ze kenden haar gezicht nu ondertussen wel. Grace a.k.a. The Bloodhound kon niet zomaar ongezien gaan en staan waar ze wilde. Dat was wel een voordeel aan die goede, oude tijd..
Een schotenregen kon niet veel goeds vertellen, maar haar agent was blijkbaar goed in rennen en ontwijken, aangezien ze geen één keer een kreet hoorde. Hoewel ze hem nu wel eens moest gaan helpen. De Investigator die achter hem aanzat was niet mis en Grace kende haar nog niet, hoewel ze wel blij was dat er nog iemand was die haar werk fatsoenlijk deed, was het dan dat ze de verkeerde had. Ze zag het meisje van de daken naar beneden springen en liep rustig in tegenovergestelde richting, zodat ze de twee tegen kon komen. Damn! Een schot weerklonk en ze zag dat hij in de schouder van het meisje geschoten had. Domkop! Grace begon te rennen, het meisje zou niet lang meer wachten om de schoten te beantwoorden.. Grace haar plan lukte toen het meisje met een bonk tegen haar aanliep en op de grond viel. Ze vloekte luid, terwijl Grace haar rustig aan bleef kijken. 'Laat mijn agent maar gaan,' merkte Grace op. Ze stak haar hand uit naar het meisje, maar kon geen lach op haar gezicht toveren. Ze was nu eenmaal niet zo gek op andere mensen. 'Dat was een mooie sprong,' kreeg ze wel als compliment over haar lippen.

"Je agent?" vroeg Elena toen ze de uitgestoken hand van de vrouw negeerde en zelf rechtstond. "Ik wist niet dat er nog meer agenten waren die moorden op hun geweten hadden?" Elena was uniek onder de agenten. Ze was de enige van achttien jaar en was soms iets agresiver dan de meeste. Ze glimlachte even door het compliment, maar de glimlach bereikte haar ogen niet. Kalm klopte ze het stof van haar lievelingsjurk, die jurk had ze ooit eens van Ace gekregen. Ace was de broer die zo nooit gehad had en natuurlijk was ze geschrokken toen bleek dat hij begon als huurmoorenaar. Een paar tranen liepen over haar wangen, maar met een veeg van haar hand waren ze terug verdwenen. Ace was al bekend in een deel steden en had graag dat mensen wisten dat hij al die moorden op zijn geweten had. Een pijnscheut trok door haar schouder en in een reflectie drukte ze haar hand tegen de wond. "Die kogel haal ik er straks wel uit," mompelde ze. Ze keek nog even naar de vrouw. "Hoe komt het dat je collega op de top tien lijst staat van moordenaars?" Elena kreeg altijd een lijst van moordenaars die ze moest pakken. Anders kon het wel eens zijn at ze een onschuldige najaagde.

Het meisje stond zelf op, wat ze eigenlijk wel verwacht had. Het was zwak als je niet eens zelf op kon staan. Grace haalde haar informatie over mensen uit de kleinste dingen, al deed ze het vaak onbewust. Het meisje kwam haar enigszins bekend voor, vooral omdat ze zo jong was. Misschien had ze ooit iets over haar gehoord.. Haar vraag liet Grace terugkijken. 'Mijn agent ja. Ik had niet verwacht dat hij zichzelf zo diep in de problemen zou krijgen,' zei Grace, die achterom keek. Ze vertrouwde het meisje niet helemaal en bleef dus on guard, al was een mede Investigator nooit zo gevaarlijk. 'Ik ben Grace, Investigator,' stelde Grace zichzelf voor. Ze wist zeker dat haar naam wat moest zeggen; ze had al best wat Killers achter de tralies gekregen en werd vaak gevraagd om te helpen. Haar stijl stond bekend als grondig en genadeloos; ze was een geweldige Killer geweest als ze dat pad gekozen had. 'Mijn agent moest in het netwerk van een gevaarlijke crimineel infiltreren, maar heeft het totaal verpest. Alle misdaden zijn op hem afgeschoven. We hebben hier te maken met iemand die veel gevaarlijker is dan de derde plaats op die lijst van je aangeeft.' Grace streek haar haren uit haar gezicht en negeerde het snelle gebaar van het meisje, alsof ze iets wegveegde van haar wangen. 'Ik weet niet of jij ook achter hem aanzit, maar hij heeft meer op zijn geweten dan we nu denken.' Grace haar uitdrukking was grimmig en je zag aan haar dat ze helemaal alert was. Haar geweer stak in het holster dat aan een riem om haar heupen zat en ze zou het nu nog niet pakken, of.. Een schot liet haar omkijken. 'Damn!' Het was zo ongeveer haar stopwoordje en voor haar genoeg om haar frustratie te uiten. Ze wierp een snelle blik op het meisje en rende toen verder de steeg in.
Een kogel recht door zijn hart. Het was onmiskenbaar; het lijk van haar agent was tegen de muur aangevallen, waar een mooi kogelgat in zat. De dader was in geen velden of wegen te bekennen. Grace wierp niet meer dan een blik op haar agent en dook toen weer terug de hoek om. 'De dader moet nog in de buurt zijn.. maar ik heb zomaar het idee dat hij niet het doelwit is,' waarschuwde ze het meisje op fluistertoon, waarna ze in een levensreddend reflex wegdook voor een kogel die zich op de plaats waar haar hoofd zich een seconde geleden bevonden had in de muur boorde.

'Ik ben Grace, Investigator,' Stelde de vrouw zichzelf voor . "De investigator die bekend staat om haar genadeloosheid? Elena Wright." Onbewust had ze de achternaam gebruikt waaronder ze geleefd had toen ze bij Ace woonde. Hij hd haar opgevangen toen haar ouders en broer vermoord waren en ze een wrak was. Hopelijk had de vrouw de naam niet gehoord en moest ze ook geen vragen beantwoorden. 'Mijn agent moest in het netwerk van een gevaarlijke crimineel infiltreren, maar heeft het totaal verpest. Alle misdaden zijn op hem afgeschoven. We hebben hier te maken met iemand die veel gevaarlijker is dan de derde plaats op die lijst van je aangeeft. Ik weet niet of jij ook achter hem aanzit, maar hij heeft meer op zijn geweten dan we nu denken.' Elena kon wel dansen van geluk, Ace stond als tweede op de lijst, dus had hij hier niks mee te maken. "Momenteel zit ik achter meerdere personen aan." Waaronder Ace voegde ze er in haar gedachten aan toe. Ze kromt ineen toen ze een geweerschot hoorde en nog voor ze kon reageren was Grace al weggesprint. Na een paar minuten kwam ze terug en fluisterde iets in haar oor. Ineens dook ze weg en voelde Elena hoe een proectiel haar op een haar na miste. Woedend keek ze eerst naar de kogel achter zich en dan naar de man die hem had afgeschoten. Kokend van woede liep ze op de dertiger af en smeet hem tegen de grond. "Waar haal jij het lef vandaan om een kogel op me af te schieten!" Natuurlijk was ze het gewoon dat moordenaars wel eens naar haar schoten, maar dan zag ze het meestal al aankomen. Ze kon er niet tegen als mensen haar stoorden bij een gesprek en dat liet ze nu zien.

Grace knikte met een geforceerde glimlach op de herkenning van Elena. Mooi, ze was dus niet zo onbekend als ze soms dacht. Het meisje stelde zichzelf ook meteen voor, als Elena Wright. Elena.. Grace fronste lichtjes, maar bedacht al snel dat ze die naam eerder gehoord had. 'De jongste Investigator,' zei ze goedkeurend. Mooi, met zo'n iemand kon ze prima samenwerken. Meerdere mensen.. dat kon. Grace zat alleen achter meerdere personen aan als die met elkaar in verband stonden in een Case. Anders vond ze het onnuttig en afleidend; ze kon misschien goed denkwerk verrichten, maar niet als ze continu door andere storende feiten afgeleid werd. Maar ja, ieder moest doen waar hij goed in was.
Ze had het schot gelukkig weten te ontwijken, maar zat nu wel in een onhandige positie gehurkt op de grond. Elena had daar geen last van en smeet direct de dader - die stom genoeg niet weggerend was - tegen de grond. Grace stond op, veegde discreet was stof van haar kleding en overbrugde de korte afstand naar Elena en de dader. Een glimlach speelde nu om haar lippen; Elena was echt nergens bang van, dat had ze gehoord, maar roddels verspreidden zich zo gemakkelijk. 'Wat zullen we met hem doen?' vroeg ze aan Elena, waarna ze even medelijdend naar de man keek, in voor een psychologisch spelletje. 'Ze kan je verschrikkelijk veel pijn doen, schat,' zei ze droog. Ja, ze kende Elena niet, maar de manier waarop ze hem gevloerd had moest indruk wekken. 'We kunnen het altijd doen, maar.. waarom schoot je op ons?' Toen de man weigerde antwoord te geven gaf Grace hem een scherpe trap in zijn zij en stond klaar om haar dolk te pakken. 'Ik vroeg je iets,' siste ze, waarbij ze naast hem hurkte om haar gezicht vervaarlijk dichtbij te brengen.

'Wat zullen we met hem doen?' Elena haalde haar schouders op. Misschien zouden ze hem kunnen laten lijden, zoals hij waarschijnlijk ook met zijn slachtoffers deed? 'Ze kan je verschrikkelijk veel pijn doen, schat,' Ze knikte instemmend terwijl ze de man onder haar in zijn ogen kijkt. Grace vroeg waarom de man op ohen had geschoten en toen de man niet direct antwoorde trapte Grace hem in zijn zij. De man jammerde even, maar gaf nog altijd geen antwoord. 'Ik vroeg je iets,' Elena keek opzij toen Grace op haar hurken ging zitten en de man strak aankeek. "Zo werkt dat niet," zei Elena toen de man bleef zwijgen. Ze pakte hem bij de kraag van zijn jasje en trok zijn gezicht naar haar toe totdat hun neuzen elkaar bijna raakte. "Ik zal de vraag nog eens even voor je herhalen: Waarom schoot je op ons." Ze klonk vriendelijk, te vriendelijk en bij de meeste mensen zouden er alarmbellen gaan rinkelen. Toen de man nog geen antwoord gaf, pakte ze haar pistool, zette die op de schouder van de man en haalde de trekker over. Deze keer schreeuwde de man het uit van de pijn en keek haar met tranen in zijn ogen aan. "Ace," zei hij alleen voor hij zijn ogen sloot en het bewustzijn verliesde, waarschijnlijk vies van bloed. Elena werd door dat ene woordje lijkbleek. Waarom zou Ace op haar laten schieten? Ze liet de man los en ging terug op haar benen staan terwijl ze haar jurkje afklopte.

Elena haalde haar schouders op en liet Grace haar gang even gaan. De man jammerde een beetje en gaf geen antwoord op haar vraag. 'Dan het harde werk maar,' concludeerde Grace, die opstond en Elena haar gang liet gaan. 'Je hebt er zelf om gevraagd,' lachte ze naar de man die bang tegenstribbelde toen Elena hem omhoog trok en haar hoofd dichtbij het zijne bracht. Grace grijnsde toen zijn schouder aan stukken geschoten werd. 'Efficiënt,' feliciteerde ze Elena. Tja, ze had hem gewaarschuwd. Hij schreeuwde het uit, mietje. Daarna zei hij een naam. Ace.. Grace fronste. 'Hij komt me wel bekend voor.' Ze kende die naam.. stond hij niet hoog op die lijst? Ze zag een lichte verandering aan Elena's houding, maar nam aan dat dat door het bloed kwam. Grace keek naar de man, die kronkelend van pijn op de grond lag. 'Je bent een zielige huurmoordenaar,' zei ze liefjes. 'We moeten die Ace dus hebben,' zei ze grimmig tegen Elena. 'Ik neem aan dat we hem kunnen liquideren of kunnen meenemen..' Grace was er persoonlijk voor om mensen direct af te knallen als ze met een gevaarlijk persoon werkten en het als zelfverdediging aan te voeren, maar nu was er iemand bij.. Ze pakte haar geweer en draaide het achteloos rond in haar hand. 'Aangezien jij het antwoord uit hem hebt gekregen, mag jij kiezen,' zei ze.

'We moeten die Ace dus hebben. Ik neem aan dat we hem kunnen liquideren of kunnen meenemen..' Elena slikte even en de kleur kwam al terug op haar wangen. 'Aangezien jij het antwoord uit hem hebt gekregen, mag jij kiezen,' "Gewoon meenemen," zei ze stil, je kon horen dat ze het er moeilijk mee had. Na al die tijd moest ze haar 'broer' gaan arresteren natuurlijk had ze het er moeilijk mee. Rustig ging ze van de man af en liep naar de muur waar ze op de grond ging zitten. Afwezig speelde ze met een van haar pistolen en dacht na. Ze haalde een foto van haar en Ace die zo'n vijf jaar geleden was getrokken uit haar zak en keek er naar. Je zou hem niet herkennen zonder naar zijn ogen te kijken en te weten dat alleen hij zo'n helder groene ogen kon hebben. "Zou je ooit gedacht hebben dat een moordenaar voor een meisje van dertien kan zorgen en haar zelfs gelukkig kan maken?" Een paar tranen liepen over haar wangen en belande op de foto. Ruw veegde ze de tranen weg, stond op en klom langs de regenpijp het dak op. Hier had ze een veel beter zicht op heel de omgeving. Even keek ze terug naar Grace, maar richte haar blik snel naar een straatje links van haar. Een jonge man met blond haar slenterde kalm door het steegje, soms eens achterom kijkend. Onee, niet nu.

[Ik heb toestemming van Ace/Drew xD]

[Oke :3]

Elena leek het er moeilijk mee te hebben, wat Grace verbaasde. Ze had net iemand door zijn schouder geschoten en was toen één en al furie, terwijl ze nu bleek en aangedaan tegen de muur ging zitten. Ze koos ervoor om hem mee te nemen, dus. 'En wat doen we met die handlanger?' vroeg Grace. Ze had op zich de neiging gehad om hem af te knallen, gewoon voor de lol en omdat het nuttig was, maar ze wilde Elena niet nog verder frustreren. Ze liep naar haar toe en ging naast haar zitten, nog steeds alert maar niet overdreven gespannen. Elena pakte een foto, waar Grace ook even naar keek. Tranen vielen op het plaatje en Grace snapte niet helemaal wat het was, maar het moest veel voor haar betekenen. Zachtjes schudde ze haar hoofd. 'Ik had het niet geloofd, maar als jij het zegt.. Wie is dat, op de foto?' vroeg ze. Ze was niet zo goed in dit soort situaties; moord en doodslag, oké, maar huilen.. Ze wist nooit wat ze daar nu mee aan moest. Voetstappen. Grace stond op, streek haar zwarte haren uit haar gezicht. Wie kwam daar aan? Een jonge man, blonde haren. Haar blik viel even op Elena. 'We moeten uitkijken,' waarschuwde ze, hoewel ze niet wist of Elena genoeg met haar aandacht bij het gevaar van de situatie was.

Ace slenterde op zijn gemak door de straten, soms eens omkijkend offer de man die hij gestuurd had kwam aanlopen. Hij had Harold gestuurd om eventuele mensen die bij Elena stonden te vermoorden, wat waarschijnlijk niet gelukt was. Even stopte hij met lopen toen hij stemmen hoorde. Na een tijdje kwam hij tot de conclusie dat Elena de man gevloerd had en er nog een invastigator bij stond. Even aarzelde hij, maar liep toch richting te twee vrouwen. Hij zal zich zelfs laten oppakken om Elena te kunnen zien. Met een emotieloze blik keek Ace naar de man die op de grond lag. "Van mijn part mag je hem afknallen als je wilt." De man kwam na een tijdje bij en keek Ace smekend aan. "Tja Harold, volgens mij hem je je werk niet goed gedaan." Hij wierp een blik op de onbekende vrouw en nam haar in zich op. Daarna gleden zijn ogen pas naar Elena. Langzaam liep hij naar haar toe en ging aan de andere kant van Elena zitten, de vrouw strak in het oog houdend. Voorzichtig veegde hij met zijn vingertoppen langs Elena 's wang en veegde de tranen weg. "Mis je me echt zo hard?" fluisterde hij in haar oor voor hij terug opstond en voor de andere vrouw gong staan. "Hoeveelste stond ik ongeveer op die lijst van jullie?"

[flut& kort sorry ]

De jonge man kwam dichterbij en leek totaal niet geschokt om degene die hij gestuurd had zo te zien liggen, hulpeloos en overmeesterd. Hij leek wel.. harteloos. Grace hield hem scherp in de gaten; ze geloofde niet dat iemand die hoog in de lijst stond onderschat moest worden. Wat aardig dat ze hem af mocht knallen. Het getuigde er in ieder geval van dat hij zijn reputatie waarmaakte wat betrof moordzucht. Arme, arme handlanger. Die van haar was ook dood, en ze kon nu niet zeggen dat ze er erg om ging rouwen. Ze zag dat hij naar haar keek en toen naar Elena, die hij duidelijk kende. Hij fluisterde iets in haar oor en ging toen voor Grace staan, die een hand in haar zij zette en hem met een onverschillige blik aankeek. 'Hoog genoeg om gevaar te lopen,' antwoordde ze simpelweg, terwijl ze haar losse hand op haar geweer liet rusten. Ze had nog niet geschoten, eigenlijk alleen maar uit respect voor Elena. Ze wilde haar niet direct de grond in boren, zeker niet nu ze een beetje wanhopig leek te zijn, verdrietig. Grace was dan genadeloos, dat maakte haar geen hersenloos monster. 'Dus, je wilde van me af,' besloot Grace te zeggen. 'Je had niet verwacht dat je geliefde Harrold op Elena zou schieten?'

[Korter en flutter xD]

Elena glimlachte waterig toen Ace haar tranen wegveegde. "Ja, ik heb je gemist," zei ze en ze volgde Ace met haar ogen toen hij voor Grace ging staan. "Hoeveelste stond ik ongeveer op die lijst van jullie?" Vroeg hij geamuseerd. 'Hoog genoeg om gevaar te lopen,' Elena zag dat Grace's hand op haar pistool ruste. Snel stond ze op en ging tussen haar en Ace in staan. 'Dus, je wilde van me af. Je had niet verwacht dat je geliefde Harrold op Elena zou schieten?' De man die dus Harold heette begon te jammeren. Blijkbaar was hij terug bij gekomen. Elena liep op hem af en joeg hem een kogel door het hoofd en meteen was het stil. "Vele beter." Ze liep terug naar Grace en Ace toe. "Ace, wilde je haar echt dood hebben?" vroeg ze terwijl ze strak in Ace's groene ogen keek. Na een tijdje draaide ze zich om en keek Grace aan. "Jij schiet niet op Ace en Ace zal geen mes in je lijf gooien," zei ze serieus terwijl ze van Ace naar Grace keek. "Natuurlijk geld dat omgekeerd ook."

Elena was echt aangedaan; van agressieve tiener naar emotioneel meisje. Grace kon niet goed tegen emotionele swings en omdat ze Elena mocht duwde ze haar niet opzij toen ze tussen haar en Ace in ging staan. 'Bek dicht,' snauwde ze naar Harrold, die begon te jammeren. Elena voldeed aan haar verzoeken en joeg hem een kogel door zijn hoofd. Beter. 'Die is ook weer stil,' zei Grace opgelucht. Gejammer was zo irritant. Mensen moesten eens volwassen worden. Als je een serieuze crimineel wilde zijn, moest je niet gaan janken zodra iemand je neer wilde schieten. Daar had je dan zelf voor gezorgd. Period. Elena richtte haar aandacht totaal op Ace, om zich daarna weer naar haar om te draaien. Grace fronste even en besloot - voor nu - de compromis te accepteren, dus knikte ze. 'Deal,' zei ze, om haar woorden te bevestigen. Ze wachtte even om te kijken of Ace antwoord gaf op de vraag van Elena; op zich wel interessant om te weten of hij een echte vijand van haar was. Ach ja, vijanden genoeg, maar echt goede? 'Ik hoop niet dat hier nog meer sluipschutters van andere mensen verstopt zitten,' merkte ze half serieus op. 'Anders worden we allemaal ter plekke geliquideerd. Ik geloof niet dat wij zonder vijanden zijn.' Dit stond gelijk aan het idee om ergens anders, minder in het zicht te gaan staan. Oude steegjes voelden gewoon niet echt veilig. Grace begon nog niet te lopen, enkel en alleen vanwege het feit dat ze geen zin had om neergeschoten te worden vanwege een 'onverwachte beweging'. Een heerlijk excuus, ja, maar niet als het tegen je gebruikt werd. 'Weet iemand een plek?' vroeg ze. Het leek haar slim om nu op 'afhankelijk' te spelen en een beetje vertrouwen te winnen. Je wist nooit wat je er later mee kon.

Ace deed een stapje naar achter toen Elena tussen hen in kwam staan. 'Dus, je wilde van me af. Je had niet verwacht dat je geliefde Harrold op Elena zou schieten?' Hij schudde zijn hoofd. "Het was niet de bedoeling dat hij op Elena zou schieten en het was niet specifiek jou waar ik vanaf moest, alleen diegene die me zou willen arresteren." Met een glimlach op zijn gezicht bleef zijn blik op Elena rusten terwijl ze een kogel door Harolds hoofd joeg. "Jij schiet niet op Ace en Ace zal geen mes in je lijf gooien," Ace kneep zijn ogen tot spleetjes. Na even nadenken knikte hij terwijl de vrouw, Grace dus, op het zelfde moment instemmend antwoorde. Hij keek naar de vrouw en gebaarde naar een gebouw naast hem. "Dit gebouw was van een redelijk rijke man, die er nu dus niet meer is." Hij halde twee pinnetjes uit zijn zak en begon aan het slot te prutsen. Na een paar seconden klonk er een droge klik en zwaaide de deur open. "Dames erst," zei Ace terwijl hij een stap opzij deed.